همه چیز در مورد ورزش تکواندو
ورزش تکواندو :
تکواندو (زبان کره‌ای: خط هانجا :跆拳道) یک ورزش رزمی کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی در سراسر دنیا است.
تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته اوکیناوایی کاراته به ویژه سبک شوتوکان، هنرهای رزمی چینی و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای همچون تکیون و سوباک پایه‌گذاری شد. استیل خاص این رشته هجومی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:
(Tae)태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا
(Kwon)권 «کوان» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست
도(Do) «دو» = راه و روش
«چاریولت» تکان نخوردن از جای خود
«کینم» احترام کلاس
«تکوان» احترام به استاد
تاریخچه تکواندو:
تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست.
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.
در دوران پادشاهی سیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
ورزش تکواندو
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.
روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند
آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت.
از مهم ترین هنرهای رزمی که تکواندو تحت تاثیر آن است کاراته ژاپنی ها است. علت این امر این است که از سال ۱۹۱۰ تا پایان جنگ جهانی دوم ژاپنی ها کشور کره را اشغال کرده بودند و در این سال ها ژاپنی ها سعی داشتند فرهنگ کره را از بین ببرند و از جمله از بین بردن و تغییر ورزش های سنتی کره را دنبال می کردند.
به همین علت تکواندو که ورزشی برخاسته از کشور کره است تحت تاثیر کاراته ژاپنی ها، سرعت و حرکات سریع را از این ورزش دریافت می کند اما بعد از جنگ جهانی دوم که کره ای ها مستقل شدند، این ورزش سنتی آنها هم به نوبه خود گسترش یافت و اگرچه به میزان کمی تحت تاثیر سایر هنرهای رزمی قرار گرفت اما به هر حال به نوبه خود دارای یک استیل خاص است که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، که همین عوامل آن را از سایر هنرهای رزمی جدا می کند.
واژه تکواندو از ۳ بخش تشکیل می شود که شامل <ت> به معنای پریدن، <کوان> به معنای ضربه زدن با پا و دست و خرد کردن اجسام سخت و <دو> به معنای راه و روش است. مهم ترین حقیقی که در مورد این ورزش اهمیت دارد این است که این ورزش نه تنها یک هنر ممتاز و برتر در زمینه دفاع شخصی است بلکه ورزشی بسیار مفید برای ذهن هم به شمار می رود. تمرینات تکواندو باعث افزایش اعتماد به نفس در فرد ورزشکار می شود و همین مساله باعث می شود تا در مواجهه با رقیب بتواند بر او غلبه کند. درضمن این اعتماد به نفس زیاد به کل زندگی فرد تعمیم پیدا می کند و به افراد قدرت مقابله بهتر با مشکلات را هم می دهد. بد نیست کمی در مورد قوانین این ورزش بدانیم.
قوانین تکواندو
این ورزش در سه دوره ۲ دقیقه ای برگزار می شود که بین هر کدام از این زمان ها ورزشکار به مدت یک دقیقه استراحت می کند. هیات داوران از ۴ نفر تشکیل شده است که ۳ داور در جایگاه مخصوص در کنار زمین می نشینند و یک داور هم در وسط زمین مسابقه را کنترل می کند. یادتان باشد وقتی می خواهید این ورزش را انجام دهید حتما از وسایل ایمنی آن استفاده کنید. وسایل مورد استفاده عبارتند از: محافظ های ساق پا و در خانم ها: محافظ های پستان، محافظ دهان و دندان، محافظ سر در افراد تازه کار محافظ برای لگن هم وجود دارد که تازه کاران آنها را در زیر لباس خود می پوشند.
جیروکی، چاگی
همانطور که قبلا اشاره کردیم در تکواندو از ضربات پا و دست استفاده می شود که این ضربات دارای نام های خاصی هستند. به ضربات مشت در تکواندو ضربات جیروگی می گویند که بسته به اینکه به کجای بدن برخورد کنند، به ۳ نوع تقسیم می شوند. در مبارزه تکواندو از ضربات پا استفاده زیادی می شود در تکواندو به این ضربات چاگی می گویند که خود به انواع مختلفی تقسیم می شود که معروف ترین آنها به نام های دیت چاگی، آپ چاگی، پاکان آن مریان چاگی، یوپ چاگی، دولیو چاگی، آپ دولیو چاگی و موندولیا چاگی معروف هستند که بعضی از آنها را به کرات در گزارش های تلویزیونی شنیده اید.
فلسفه رنگ
بد نیست کمی درمورد فلسفه رنگ های کمربندهای دریافتی در ورزش تکواندو بدانیم. به طور کلی ۶ کمربند در مقاطع گوناگون این ورزش وجود دارد.
- کمربند سفید: که نشان دهنده بی گناهی است. در این مرحله نو آموزان هیچ چیز در مورد تکواندو نمی دانند.
- کمربند زرد: نشان دهنده زمینی است که در آن گیاه جوانه می زند و در اصل تکواندو در نوآموز در حال شکل گرفتن است.
- کمربند سبز: نشان دهنده این است که این گیاه جوانه زده رشد می کند یعنی فنون تکواندو در حال پیشرفت است.
- کمربند آبی: نشان دهنده این است که گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده است. یعنی فنون تکواندو در ورزشکار به حد مطلوب رسیده است.
- کمربند قرمز: نشان دهنده خط است و در این مرحله ورزشکار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.
- کمربند سیاه: درست نقطه مقابل سفید است. بنابراین نشان دهنده مهارت کامل در تکواندو است و نشان می دهد که دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس ها و بدی ها نفوذناپذیر است. باید این نکته را هم یادآور شویم که هر کدام از این کمربندها خود دارای درجات متفاوتی است که آنها هم هر کدام برای خود فلسفه ای دارند. نکته جالبی که بد نیست درباره این ورزش بدانیم این است که برخلاف اینکه از نظر بعضی از افراد ورزش های رزمی با خشونت همراه هستند اما شاید اگر فلسفه این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر توجه کنیم.
تقویت بدن
علاوه بر تمرینات ذهنی، روحی و فلسفه زیبابی که در این ورزش وجود دارد، تکواندو می تواند در ساختن فیزیکی بدن هم کمک کننده باشد. در این ورزش تمام عضلات بدن به کار گرفته می شوند. تمرینات ورزشی این ورزش باعث می شود که چربی های شل در بدن از بین بروند. عضلات در اثر حرکات سریع و تکرار شونده کاملا انعطاف پذیر می شوند و شکل خاصی به خود می گیرند. علاوه بر ساخته شدن عضلات در ناحیه پا، حرکات دست باعث شکل گرفتن عضلات دست ها می شوند و همچنین چرخش های ایجاد شده در بالاتنه باعث خوش فرم شدن عضلات شکمی می شوند.
تکواندو و زنان
یک توصیه خوب برای خانم ها این است که این ورزش بسیار برای بانوان مناسب است زیرا باعث شکل گرفتن و خوش فرم شدن عضلات شکم و زیر شکم، لگن و قسمت داخلی ران ها می شوند، یعنی دقیقا محل هایی که همیشه خانم ها از وجود چربی در این نقاط درعذابند. علاوه بر تمرینات عضلانی، این ورزش در بهبود کارکرد سیستم قلبی عروقی هم بسیار کارآمد است.
آسیب های تکواندو
حالا می رسیم به قسمت ناخوشایند ورزش تکواندو، یعنی آسیب های ایجاد شده شایع در این ورزش. شاید برایتان جالب باشد که بگوییم بیشتر آسیب های ورزش تکواندو در حین مسابقات ایجاد می شوند نه در هنگام تمرینات. شایع ترین این آسیب ها شامل پارگی یا له شدگی در اعضای مختلف بدن است. به دنبال آن پیچ خوردگی به خصوص در ناحیه مچ پا، آسیب های زانو و شکستگی ها به ترتیب شایع اند. یعنی ناشایع ترین این آسیب ها شکستگی اندام ها مثل ساق پا، دست ها و انگشتان است. دیده شده است که این آسیب ها در ورزشکاران وزن ۶۵ تا ۷۵ کیلوگرم بیشتر ایجاد می شود. بد نیست در اینجا اشاره ای به آسیب دیدگی یکی از قهرمانان بزرگ کشورمان در ورزش تکواندو در بازی های آسیایی داشته باشیم.
هادی ساعی که به علت آسیب دیدگی در پای چپ و شکستگی در ناحیه انگشتان پای راست بعد از بازی اول خود در مقابل حریف اردنی باز هم به مقابله با سایر حریفان رفت و با وجود این آسیب ها بازهم موفق به کسب مدال برنز شد. در حال حاضر پا و دست ایشان در آتل است. ما به نوبه خود از زحمات این قهرمان محبوب قدردانی می کنیم ولی هادی ساعی، باید بیشتر مواظب دست ها و پاهای طلایی خودت باشی. اگرچه ما مهارت چندانی در ورزش نداریم اما به عنوان دوستداران تو خواهشمندیم در صورت آسیب دیدگی به مقابله با حریفان دیگر نروی. به هر حال از شما و از تمام تکواندوکارانی که باعث کسب مدال برای کشورمان شدند متشکریم. امیدواریم این ورزشکار عزیز، هر چه زودتر بهبودی کامل حاصل کنند. به هر حال اگر خواستید تکواندو را شروع کنید این بار به آن از دید فلسفی هم نگاه کنید و آن گاه ببینید چه لذتی از آن می برید!
منبع :