پرش با اسب
در بسیاری از ورزش‌های سوارکاری، مانند نشان دادن پریدن و سواری، پرش نقش عمده‌ای ایفا می‌کند. روش پریدن، نفوذ سوار و وراثت از دلاوری در پریدن تمام تمرکز یک سوارکار بوده است.
مرحله پریدن به هوا از مرحله پرش بین اندام‌های جلو و عقب رخ می‌دهد و بنابراین ازنظر بیومکانیکی معادل یک گام کنتور بسیار معلق یا مرتفع است. به همین دلیل، اسب‌ها معمولاً به موانع موجود در کانتر نزدیک می‌شوند.
در این مقاله سعی داریم با اسب پرشی آشنا شویم در ابتدا روند پرش را می‌توان به پنج مرحله تقسیم کرد که در اینجا باهم به‌مرور آن‌ها می‌پردازیم با ما همراه باشید.
رویکرد
رویکرد گام نهایی کانتر قبل از پرش است، که در طی آن اسب هر چهارپایه را برای بلند شدن بهینه قرار می‌دهد. اسب با گردن به جلو و پایین می‌رسد تا جلو و مرکز جرم خود را پایین بیاورد. بازوها جلوی بدن را می‌گیرند یا قوز می‌کنند.
این عمل نسبتاً ناگهانی اسب پرشی باعث می‌شود که حرکت عقبی بیشتر از حد ممکن در زیر بدن اسب حرکت کند. گرچه این عمل سیال‌تر است، اما ازنظر مکانیکی شبیه عمل خم شدن قبل از پریدن است.
مهمترین مرحله پرش اسب
برخاست اسب پرشی از زمانی که جلوی بازوها از زمین جدا می‌شوند شروع و هنگامی‌که پاها از زمین جدا می‌شوند کامل می‌شود. هنگامی‌که اسب از زمین جدا شد، قادر به تأثیرگذاری بر مسیری نیست که مرکز جرم او از طریق هوا پیش می‌رود و این امر پرواز را به مهمترین مرحله پرش تبدیل می‌کند.
بیشتر انرژی موردنیاز توسط پاهای عقب تولید می‌شود. هرچه دنده عقب با زمین تماس بیشتری داشته باشد، ظرفیت آن‌ها برای تولید نیرو بیشتر است.
پرواز، تعلیق یا فاز هوا
در حین پرواز، مرکز جرم اسب از یک سهم سلولی پیروی می‌کند که هیچ کنترلی روی آن ندارد. اسب پرشی می‌تواند موقعیت پاها و بدن خود را نسبت به مرکز جرم تغییر دهد، اما این مسئله برای پاک‌سازی ایمن یک مانع بسیار مهم است.
بدن اسب از طریق هوا می‌چرخد، (باسکول نامیده می‌شود) تا اطمینان حاصل شود، شانه‌ها بالاترین نقطه بدن هستند و درحالی‌که انتهای عقب حصار را طی می‌کند، باسن بالاترین نقطه از بدن قرار دارد.
باسکول چیست؟
باسکول قوس اسب پرشی روی حصار است. یک اسب با یک باسکول خوب یک پرش گرد می‌کند و به اسب کمک می‌کند تا بالاتر بپرد. جلو بازوها به سمت بدن کشیده می‌شوند و بازوها از بدن خارج می‌شوند تا مانع برداشته شود. در حین پرواز، راکب تأثیر کمی بر مسیر واقعی بدن اسب دارد. فواله‌ها اغلب هنگام پریدن منجر به تغییر می‌شوند.
فرود آمدن
اسب پرشی ابتدا با قسمت جلو ساق پا دنباله‌دار (غیر پیشرو) و سپس با جلو بازوی سربی فرود می‌آید. اندام‌های عقب نیز از این الگو پیروی می‌کنند. فرود فشار زیادی را روی قسمت جلوی پا وارد می‌کند که باگذشت زمان منجر به آسیب‌دیدگی یا لنگش می‌شود.
بهبودی، فرار
در اولین قدم بعد از پرش، اسب پرشی دوباره تعادل پیدا می‌کند. اسب‌ها در هنگام بهبودی در برابر ناراحتی یا احساسات زیاد واکنش نشان می‌دهند و ممکن است سرخود را جمع کنند، پیچ بزنند یا پرتاب کنند.
آسیب‌های همراه با پرش اسب
پرش یک فعالیت بسیار سخت است که خواسته‌های جسمی زیادی را به اسب پرشی وارد می‌کند. فشارهای اولیه در هنگام برخاستن بر روی دستگاه‌های تعلیقی پاهای عقب و در هنگام فرود، بازوها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگرچه گلوپینگ و چرخش همراه با پرش باعث ایجاد گشتاور بر روی مفاصل می‌شود.
بیشتر آسیب‌ها، مزمن یا حاد، با فشار شروع می‌شود. ازآنجاکه ساختارهای بدن اسب شوک ناشی از برخاستن و فرود آمدن را جذب می‌کند، مقدار کمی آسیب می‌بینند. با گذشت زمان، این آسیب منجر به التهاب تاندون‌ها (تاندونیت) و رباط‌ها (دزمیتیس) می‌شود.
شایع‌ترین آسیب‌ها
شایع‌ترین آسیب‌های اسب پرشی عبارتند از:
- اندام قدامی به رباط‌های بین استخوانی
- تاندون‌های فلکسور دیجیتال سطحی
- رباط لوازم جانبی تاندون خم کننده دیجیتال عمیق
در هنگام پرش از نرده‌های بالاتر فشار بر روی خم کننده‌های دیجیتال سطحی بیشتر است، بنابراین اسب‌ها پس از آسیب رساندن به دستگاه دیگر ممکن است برای پرش رقابتی مناسب نباشند.
اثرات پرش اسب
اثرات پرش روی پاهای عقب می‌تواند شامل آسیب‌دیدگی شاخه‌های پروگزیمال، میانی یا جانبی رباط‌های تعلیقی باشد. اسب‌های پرشی همچنین می‌توانند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به استئوكندریت دیسكسان یا سایر آرتروزها باشند.
حتی در سنین جوانی اجزاء ژنتیکی و محیطی در ایجاد OCD در اسب پرشی نقش دارند. برخی از اسب‌ها مفاصل ضعیف‌تری دارند، اما رشد بیش‌ازحد در یک دوره کوتاه‌مدت، رژیم‌های ورزشی نامناسب برای سن و تغذیه نیز می‌تواند نقش مهمی داشته باشد.
عملکرد پرش
عملکرد پرش تحت تأثیر هوک های آرتروپاتیک است. مطالعات نشان داده است که در ارزیابی‌های موجود در تولیدمثل، اسب‌هایی که ازنظر رادیوگرافی در ناحیه مفصل هاک تشخیص داده می‌شوند، ازنظر کیفیت کانتر، روش پرش و توانایی و ویژگی آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی پایین‌تر از همسالان سالم خود هستند.
دردی که با شرایط آرتروپاتیک همراه است باعث می‌شود که اسب‌ها مایل نباشند با قدرت از ناحیه عقب خود فشار بیاورند، کیفیتی که برای پرش لازم است و باعث می‌شود اسب پرشی تنبل شود یا تمایل به کار نداشته باشد.
در اسب پرشی معمولاً به‌صورت تغییر در عادات بروز می‌کند: بی‌میلی ناگهانی یا در حال رشد برای چرخش، فرود آمدن روی یک سرب خاص یا اضافه کردن یک گام و جهش عمیق. مشکلات تغییر طول گام یا ایجاد فاصله‌ها به‌صورت ترکیبی و ایجاد عاداتی مانند: عجله، توقف، امتناع، تغییر مکرر از نشانه های آن است.
متأسفانه، بسیاری از این عادات نامطلوب همچنین می‌تواند نتیجه آموزش ضعیف باشد، که سواران و مالکان را به چالش می‌کشد تا علل رفتار بد را شناسایی کنند.
ثبت جهانی
رکورد جهانی برای بالاترین مانع توسط یک اسب و سوار در تاریخ 5 فوریه 1949 توسط Huaso و سوار خود را، کاپیتان آلبرتو رقم خورد. اسب اصیل نر و سوار شیلی خود را از حصار با اندازه 2.47 متر بالا است.
این رکورد 70 سال باقی‌مانده است. این رکورد جدا از ارتفاع، رکورد پرش نیز شده است که باعث شده به‌طور منظم مسابقات پرش ارتفاع را در نمایشگاه‌های اسب برگزار کنند. رکورد بالاترین مانع توسط یک اسب و سوار در یک مسابقه Puissance توسط لئوناردو و سوارکار او، Franke Sloothaak برگزار می‌شود.
در سال 1991، این جفت از دیواری توافقی که 2.39 متر ایستاده بود، پرید. اسب‌ها همچنین قادر به پرش از موانع با عرض زیاد هستند. رکورد پرش طول جهان در 26 آوریل 1975 توسط اسبی به نام Something سوار توسط آقای آندره فریرا انجام شد. این جفت مسافت 8.4 متر را پریدند.
موانع پرش اسب
موانع مختلفی در ورزش‌های رقابتی شامل پرش با اسب وجود دارد. این خدمات عبارت‌اند از: نشان دادن پریدن، شکارچی و فاز متقابل کشور از سوارکاری نظم و انضباط از سواری. اندازه و نوع موانع بسته به مسیر و سطح اسب و سوارکار متفاوت است.
اما همه اسب‌ها برای تکمیل یک مسابقه باید با موفقیت در مورد این موانع مذاکره کنند. نرده‌های مورداستفاده در شکارچیان و رویدادها معمولاً ساخته می‌شوند تا به نظر نسبتاً طبیعی باشند. در مسابقات پرش، آن‌ها اغلب با رنگ روشن و خلاقانه طراحی می‌شوند.
رقابت شکارچی و پرش اسب
در این رقابت ها موانعی ساخته می‌شود که در صورت اصابت به اسب، سقوط می‌کند. در صورت بروز، آن‌ها ساخته‌شده‌اند تا محکم باشند، اگرچه برای ایمنی و جلوگیری از سقوط چرخشی، برخی از عناصر ممکن است طوری طراحی شوند که در صورت برخورد از هم جدا شوند.
بهترین نژاد اسب برای پرش در نمایش چیست؟
پرش تابعی از اندازه قلب یک اسب پرشی است و بعضی از اسب‌ها عاشق پرش هستند که دیگران این کار را انجام نمی دهند. در مورد ساختار، همه اسب‌ها می‌توانند بپرند. اینکه آیا آن‌ها در این کار تبحر دارند و می‌خواهند آن را انجام دهند باید بررسی شود.
بهترین نژادهای اسب برای پرش نمایشی شامل نژادهای اصیل، جنگل‌های گرم و اسب‌های چهارم است. من همچنین دیده‌ام که آپالوسا و بخشی از عرب‌ها با موفقیت می‌پرند.
نژادهای اصیل قبل از دهه 2000 گزینه‌های بسیار پرطرفداری برای پرش از نمایش بودند. در نمایشگاه اسب به‌ندرت هر نوع اسب دیگری را می‌بینید. در خارج‌ازمسیر مسابقه یا خانه‌ای که برای نمایش پرورش داده می‌شود، نژادهای اصیل همان چیزی بود که همه نشان می‌دادند.
نژادهای اسب پرشی
در اواخر دهه 1990 سیل‌های جنگی از اروپا در نمایشگاه‌های اسب آمریکا محبوبیت بیشتری پیدا کردند. ازجمله این موارد می‌توان به : هانوفر، هارملودز هلندی و بلژیکی، سل فرانکایز، اولدنبرگ، هولشتاینر اشاره کرد.
اسب های خون گرم به‌طورمعمول بزرگ‌تر از نژاد اصیل هستند زیرا در اصل برای کشیدن واگن و نه اجرای مسابقه‌های سریع پرورش داده می‌شدند. در اینجا با نژاد اسب های آمریکایی بیشتر آشنا شوید.
انواع پرش اسب
در این قسمت با انواع پرش با اسب آشنا می شوید:
بانک
بانک‌ها جهش‌هایی هستند که از یک سطح به سطح دیگری می‌روند. از طرف سربالایی یا سرازیری می‌توان به یک بانک نزدیک شد. رویکرد سربالایی برای اسب پرشی ایمن‌تر و راحت‌تر است.
نرده برس
حصار قلم‌مو، مانند حصارهایی که معمولاً در دوره‌های مسابقه پرش با سرعت مشاهده می‌شود، شامل یک دیوار پایین است که با یک‌لایه برس پوشانده شده است. نرده‌های قلم‌مو ممکن است چالش‌برانگیز باشند اما غیرمعمول نیستند که یک اسب پرشی در تمرین می‌تواند ترس از عبور بدن را ابراز کند.
ترکیبی
ترکیب به‌سادگی مجموعه‌ای از پرش‌های اسب پرشی است که در یک ردیف دو یا سه‌تایی تنظیم می‌شوند. تفاوت بین یک ترکیب ساده و گزاف‌گویی در این است که جایی برای اسب وجود دارد که می‌تواند در بین پرش‌ها گام بردارد.
کراس کریلی
همان‌طور که از نامش پیدا است، ریل کراس یک پرش x شکل است. برای تشکیل یک ریل متقاطع ساده، دو قطب پرش در دو طرف پشتیبانی می‌شوند، فضای کمتری در مرکز فراهم می‌کند که برای اسب‌های کوتاه‌قد یا ناآگاه، راحت‌تر می‌توانند از آن عبور کنند. اگر تازه شروع به پریدن می‌کنید، ریل کراس یکی از اولین انواع پرش با اسب پرشی است که از آن عبور خواهید کرد.
هاگ بک
هاگ بک یا گرگ پشت یکی از پرش‌های اسب است که معمولاً در حوادث پیشرفته‌تری دیده می‌شود. این پیکربندی دارای قطب های ناهموار است که معمولاً یک مجموعه سه‌تایی است. هر قطب در ارتفاع متفاوتی قرار دارد که بالاترین آن موقعیت میانی را اشغال می‌کند.
لیورپول
کلمه استخر را به خاطر بسپارید و هرگز فراموش نخواهید کرد که پرش با اسب لیورپول چیست. این مانع دارای یک استخر آب در زیر یک گوزن یا عمودی است، پرش را گسترده‌تر می‌کند و علاقه بصری را به یک مسیر پرش می‌دهد.
آب‌های آزاد
پرش آب‌باز درواقع یک آبشار گسترده با آب است، یا با ویژگی‌های اضافی یا بدون آن. گاهی اوقات در ترکیب با گزاف‌گویی یا دیواره تنظیم می‌شود، این مورد می‌تواند یکی از دیدنی‌ترین پرش‌های اسب پرشی باشد.
اکسر
یک جهش نسبتاً پیشرفته است، خصوصاً اگر زیاد باشد. این پیکربندی خواستار یک جفت عمودی است که در نزدیکی یکدیگر قرارگرفته و پرش را وسیع‌تر می‌کند.
نوار سه‌گانه
جهش‌های سه‌تایی ازنظر ارتفاع و عرض کاملاً چالش‌برانگیز هستند. این پرش‌ها شامل یک حصار پهن‌شده با سه پرش در ارتفاعات مختلف، معمولاً صعودی است.
عمودی
پرش‌های عمودی اسب پرشی موانعی است که شامل تیرهایی که به‌صورت عمودی یکی بر روی دیگری قرار می‌گیرند، بدون گسترش یا فاصله بین میله‌ها است.
دیوار
همان‌طور که از نام آن پیدا است، دیوار پرشی است که شبیه دیوار تزئینی است. این پرش‌های اسب شبیه سنگ یا آجر ساخته‌شده‌اند، اما از مواد سبک هستند که در صورت برخورد به‌راحتی می‌ریزند.
کلام آخر
پرش یکی از خطرناک‌ترین ورزش‌ها برای اسب پرشی است ، اخیراً در مورد آسیب مغزی کسانی که در پرش‌ها آسیب دیده اند مطالعاتی صورت گرفته که نشان می‌دهد سوارشدن بر اسب 20 برابر بیشتر از موتورسواری خطرناک است و ورزش‌های سوارکاری مخصوصا بر اسب پرشی علت اصلی آسیب مغزی است
منبع :