انواع خط خوشنویسی
خوشنویسی چیزی فرای یک دستخط زیبا و یا دانستن تکنیک حروف چینی است. خوشنویسی هنر فرم دادن زیبای نشانه هایی است که توسط دست و با چیدمان درست شکل می گیرد و یکی از هنر های ایرانیان محسوب می شود که در خود انواع مختلفی از خط و اوصول و قواعدی را جای داده است.
معرفی انواع خط خوشنویسی
خطوط اصلی که به اقلام سته نیز معروف هستند متشکل از شش خط مختلف هستند. این خطوط اصلی عبارتند از رقاع، ثلث، ریحان، محقق، توتیع و نسخ. در ایران و سایر کشور ها خطوط متعددی وجود دارند که ممکن است تعداد آن ها بسیار زیاد باشد. امّا امروزه، انواع خط خوشنویسی در ایران که کاربرد بیشتری دارند شامل سه نوع اصلی می باشد. خط های تعلیق، شکسته نستعلیق و نستعلیق امروزه بیشتر از خط های دیگر استفاده می شوند.
در ادامه، توضیحاتی را در خصوص اقلام سته خط و انواع خط خوشنویسی ایرانی در اختیار شما قرار می دهیم.
خطوط ایرانی
تعلیق / نستعلیق / شکسته نستعلیق
سایر خطوط
کوفی / ریحان / توقیع / رقاع / ثلث / نسخ / محقق / خط تعلیق
خط تعلیق
خط تعلیق را شاید بتوان اوّلین خط کاملا ایرانی دانست. این خط یکی از انواع خط خوشنویسی ایرانی است که در اواسط سدهٔ هفتم از ترکیب و توسعهٔ دو خط توقیع و رقاع و تحت تأثیر خطوط ایرانی پیش از اسلام به وجود آمد.
در خط تعلیق هیچگونه یکنواختی به چشم نمی خورد و تمامی خطوط تو در تو متصل به هم نوشته می شوند. این خط دوایر فراوان، حروف مدور و قابلیت زیادی در ارائهٔ ترکیب های متنوع را داراست، به همین دلیل میان خطاطانی بیشتر رواج داشته که از نظر سواد و آشنایی با هنر خوشنویسی در سطح بالایی قرار دارند.
این خط بیشتر مورد استفاده کاتبان دربارها و دیوان های حکومتی بوده است و به همین دلیل، با گذر زمان کاربرد این خط کمرنگ تر شده است.
به مدت صد سال، خط تعلیق رواج گسترده ای داشت و یکی از پرکاربردترین انواع خط خوشنویسی به شمار می رفت. امّا بعد از مدتی و با پیدایش خط نستعلیق و نستعلیق شکسته از رواج و کاربرد گسترده آن کاسته شد.
برخی از منابع آن را به خواجه تاج سلمانی اصفهانی نسبت می دهند. اما در واقع او این خط را قانونمند کرد و بعدها به وسیله خواجه عبدالحی منشی استرابادی برای آن قواعد و اصول بیشتری به وجود آمد.
پیوسته نوشتن کلمات و کمتر جدا کردن قلم از کاغذ در این خط به سرعت کاتب می افزود. به همین دلیل این خط عمدتا برای نوشتن نامه ها و فرمان های حکومتی که نیاز به تند نویسی داشته استفاده می شده است.
خط نستعلیق
یکی دیگر از انواع خط خوشنویسی پرآوازه ایرانی خط نستعلیق است. از لحاظ اهمیت و فراوانی، خط نستعلیق یکی از برترین خط های ایرانی است که گسترش آن برای اولین بار در اوایل قرن نهم آغاز شد. نستعلیق یکی از محبوب ترین خط الرسم های ایرانی است و دلیل این محبوبیت تعادل، توازن، انعطاف و خوانش راحت این خط است. علاوه بر این، یکی از ویژگی های بی بدیل این خط، الهاماتی است که از طبیعت به حروف و نقش های نستعلیق وارد شده است.
ابداع خط نستعلیق به میر علی تبریزی نسبت داده شده است. در داستان های قدیمی آمده است که شبی میر علی پرواز غاز های وحشی را درخواب دید و از حرکات نرم بدن این پرندگان برای ابداع حرکات سیال نستعلیق الهام گرفت. شاید همین ویژگی منحصر به فرد است که باعث شده نستعلیق یکی از زیباترین انواع خط خوشنویسی محسوب و شود و لقب عروس خطوط اسلامی را به خود نسبت دهد.
در چندین سال اخیر، توجه به خط نستعلیق به صورت روزافزون افزایش یافته است است و خوشنویسانى توانا در این زمینه ظهور کرده اند. از هنرمندان خوشنویسى نستعلیق معاصر که موجب رونق و ترویج این نوع خط شده اند، مى توان از عماد الکتاب، سید حسین میرخانی، سید حسن میرخانی و على اکبر کاوه نام برد.
خط شکسته نستعلیق
یکی دیگر از انواع خط خوشنویسی ایرانی، خط شکسته نستعلیق است که با پیچش ها و حرکت هاى بسیار زیبایش شناخته می شود. زیبایی این خط نیز بسیار چشمگیر است، اما در کنار این زیبایی مشخصهٔ بارز آن روان نویسى و تندنویسى است.
شکسته نستعلیق از جدیدترین خطوط خوشنویسی اسلامی و زیباترین و سومین گونه از خوشنویسی ایرانی محسوب می شود. چون بیشتر شکل های آن از شکستن و رها کردن خط نستعلیق گرفته شده بود به نام شکستهٔ نستعلیق معروف شده است. این خط را می توان ایرانی ترین خط از میان انواع خط خوشنویسی اسلامی دانست.
خط شکسته نستعلیق از ابداعات ایرانیان به حساب می آید که مستقیماً در پیوند با خط تعلیق و نستعلیق مى باشد. این خط در اوایل قرن یازدهم و آخر دورهٔ صفویه به دلیل نیاز مبرم به تندنویسى بوجود آمد.
مهم ترین استاد خوشنویسی این خط، درویش عبدالمجید طالقانى (نیمه دوم قرن ۱۲) است. ابداع و استخراج شکسته نستعلیق را از نستعلیق در اوایل قرن یازدهم به مرتضى قلیخان شاملو و برخى نیز به محمد شفیع هروى نسبت داده اند.
شکسته نستعلیق برای یک مدت کوتاه دچار رکود شد، امّا امروزه این خط مورد توجه خوشنویسان واقع شده است. حروف و کلمات در این نوع خط خوشنویسى از شکل هاى متنوع و زیبایى برخوردار هستند. علاوه بر این؛ حرکت در خط شکسته نستعلیق از نستعلیق آزادتر است. این نوع خوشنویسی در نقاشی خط و گرافیک نیز کاربرد وسیعى دارد.
خط کوفی
یکی از انواع خط خوشنویسی اسلامی خط کوفی است. دلیل انتخاب نام کوفی برای این خط این است که خط کوفی منسوب به شهر کوفه است و گفته می شود که در آن جا شکل گرفته است.
نخستین نسخه های قرآن با این خط نوشته می شده است، برای همین می توان گفت هم زمان با ظهور اسلام، خط کوفی هم شکل گرفت و قرآن با خط کوفی نوشته شد.
خط کوفی بیشتر شامل خطوط مستقیم و زاویه دار است و کمتر انحنا یا دور در آن به چشم می خورد. اغلب شیوه های نگارش خط کوفی با حرکت های عمودی و افقی ممتد و بلندی همراه است.
در سده های اولیه ظهور اسلام و در پی نیاز به داشتن خطی زیبا و تمیز که بتوان آن را بدون غلط خواند، خط کوفی مراحل تکامل خود را به سرعت طی کرد. امّا از سدهٔ سوم هجری به بعد با فراگیر شدن خط نسخ و سایر انواع خط خوشنویسی، به تدریج کاربرد خط کوفی کمتر شد تا اینکه پس از سده پنجم هجری تقریباً کنار گذاشته شد و بیشتر کاربرد تزئینی و محدود یافت.
به طور کلی شیوه های نگارش خط کوفی را می توان به دو شاخه بزرگ مغربی و مشرقی تقسیم کرد. خط کوفی مغربی بر اساس سرزمینی که در آن رواج داشته به دسته های قروانی، تونسی، جزائری و سودانی تقسیم می شود. خط کوفی مشرقی نیز به سه دسته اصیل عربی، ایرانی و مختلط قابل تقسیم است. علاوه بر این، خط کوفی را می توان به دو دسته عمده کوفی ساده (محرر) و کوفی تزئینی تقسیم کرد.
خط ریحان
خط ریحان از مشتقات خط نسخ شناخته می شود، اما بر اساس شکل حروف و ترکیبات آن به خط محقق نزدیک تر بوده و حتی ظریف تر از آن است. این خط از انواع خط خوشنویسی از ابداعات على ابن عبیدالله ریحانى است و به همین دلیل با نام ریحانى از ان یاد می شود. برخى نیز این خط را به ابن بواب نسبت می دهند، زیرا او براى این خط و زیباسازى آن تلاش هاى شایانى کرده است.
خط محقق و ریحان در اولین نظر مشابه خط ثلث هستند، اما در اصل، تفاوت های بسیار واضحی در شکل حروف آنها وجود دارد.
تا سده های 10 تا 11، خط ریحان برای نوشتن قرآن در بسیاری از کشورهای مسلمان استفاده می شد و مهم ترین دلیل این کاربرد خوانا بودن آن بوده است. شاید به خاطر اینکه این خط باید به آرامی نوشته شود و تبعا زمان بیشتری را نیاز داشت رفته رفته موارد استفاده خود را از دست داد. در هر صورت خط ریحان نسبت به خط محقق مدت زمان بیشتری استفاده شد.
خط توقیع
خط توقیع یکی از انواع خط خوشنویسی اسلامی است که در زمان خلافت مأمون خلیفه عباسی ابداع و در قرن پنجم هجری کامل گردید. این خط اغلب در امضا به کار می رفته است و به همین دلیل نام توقیع (به معنی امضا) برای آن انتخاب شده است. موارد کاربرد این نوع خط، بیشتر در نوشته های مهم حکومتی و دینی بوده است. این خط از نظر ویژگی های ظاهری با خط های ثلث و رقاع شباهت زیادی دارد.
در خط توقیع، حروف درشت تر و با ضخامت بیشتر نسبت به رقاع هستند و قوس ها نیز انجنای کمتری دارند.
تحول نهایى خط توقیع در قرن چهارم هجرى اتفاق افتاد. احمد بن محمود ملقب به ابن خازن از شاگردان نسل دوم ابن بواب و از مریدان وی، شوکت لازم را به خط توقیع بخشید. در اواخر قرن نهم هجری، نوع درشتى از خط توقیع در ترکیه ابداع شد که موردپسند مردم ترک بود، اما میان عرب ها چندان متداول نگشت.
خط رقاع
خط رقاع یکی از انواع خط خوشنویسی اسلامی است که اغلب برای مکاتبات خصوصی بر روی کاغذهایی در ابعاد کوچک یا نگارش کتاب ها و جزوات عرفی و غیر مذهبی به غیر قرآن یا ادعیه رواج داشته است. کلمه رِقاع جمع رُقعَة است به معنی پاره ها و نوشته های مختصر و به معنی صفحهٔ کوچک است.
این خط از دنباله و شکل اصلاح شده خط توقیع بوده است و به عنوان یک خط ساده، جهت صرفه جویی در زمان و جا برای نوشتن پیغام های کوتاه استفاده می شد. رقاع از ثلث است و با توجه به کاربرد آن و نیاز به سرعت نوشتن از ویژگی هایی مانند اتصالات، اندازۀ کوچکتر حروف و برخوردار است.
رقاع از خطوط محبوب خوشنویسان عثمانى بوده است و توسط خوشنویس مشهور، شیخ حمدالله الاماسى، اصلاحات لازم در آن صورت گرفت. این خط تدریجاً توسط دیگر خوشنویسان ساده تر شد و از رایج ترین انواع خط خوشنویسی گردید. امروزه خط رقاع از متداول ترین خطوطى است که در سرتاسر دنیاى عرب بکار مى رود.
منبع : 1