از قابلیت‌های دیگر اندروید 1.6 می‌توان به معرفی باکس جستجوی سریع، تاگل سریع بین گزینه‌های دوربین، ضبط فیلم و گالری و ویجت «پاور کنترل» برای مدیریت وای‌فای، بلوتوث، GPS و غیره اشاره کرد. علاوه‌براین، دونات برای اولین بار قدرت‌نمایی اندروید در انواع صفحه‌نمایش‌ها با وضوح و نسبت نمایش گوناگون را ممکن کرد. اندروید مارکت نیز با طراحی جدید و در رنگ‌بندی سفید و سبز عرضه شد که فهرستی از برترین برنامه‌های رایگان و پولی را نمایش می‌داد. بااین‌حال، این نسخه از اندروید در بخش رابط دوربین ایرادات زیادی داشت که تا اندروید 2.3 همچنان پابرجا بود.
اوایل نوامبر ۲۰۰۹، تقریباً یک سال پس از عرضه گوشی G1 و اولین نسخه‌ی اندروید، اندروید 2.0 عرضه شد. اگر بخواهیم این بهروزرسانی را در یک کلمه توصیف کنیم، «بزرگ» صفت خوبی است، چراکه این نسخه از سیستم‌عامل اندروید دستاوردی بزرگ با وعده‌هایی بزرگ بود که روی گوشی‌های بزرگ کمپانی‌های بزرگ عرضه می‌شد!
در ابتدا اکلر به صورت اختصاصی روی گوشی‌های Verizon عرضه شد و یکی از بهترین تجربه‌های همکاری در این زمینه را رقم زد. عاملی که باعث موفقیت اکلر شد این بود که در این نسخه از اندروید شاهد بیشترین تغییرات هم از نظر ظاهری و هم معماری داخلی بودیم. از قابلیت‌هایی که به نسخه 2.0 اضافه شد می‌توان به این موارد اشاره کرد: پشتیبانی از حساب‌های چندگانه، قابلیت رایگان ناوبری نقشه گوگل که همچنان محبوب و کاربردی است (پیش از آن، رانندگان برای چنین اپلیکیشنی هزینه‌ی سنگینی پرداخت می‌کردند)، دسترسی سریع به اطلاعات تماس، بهبود کیبورد مجازی با قابلیت تشخیص داده‌های چند لمسی و بازسازی مرورگر که آن را مرورگر گوگل کروم امروزی نزدیک کرد.
اندروید2.1 اکلر
گوگل اگرچه نام اکلر را برای بهروزرسانی بعدی اندروید حفظ کرد، تغییرات گسترده‌ای به آن اضافه کرد. اندروید2.1 که ژانویه ۲۰۱۰ عرضه شد، آنچنان در زمان خود خوب بود که بسیاری از گوشی‌های جدید به آن مجهز شدند. از این گذشته، بسیاری از ایرادات نرم‌افزاری نیز در این نسخه رفع شدند.
گوگل با اندروید 2.1 برای نخستین‌بار از والپیپرهای زنده (live wallpapers) رونمایی کرد که با به نمایش گذاشتن تصاویر متحرک و تعاملی به جای تصویر ثابت در پس‌زمینه، در عین سادگی، بسیار جذاب بود و توجه بسیاری از کاربران را به خود جلب کرد. در این نسخه از اندروید نیز برای اولین‌بار شاهد قابلیت تبدیل گفتار به متن (TTS) بودیم که به‌کمک آن کاربران می‌توانستند با گوشی خود صحبت کرده تا متون به جای تایپ با کیبورد، ازطریق صدای کاربر وارد شوند. همچنین از اندروید 2.1 به بعد، دکمه‌ی کاما در کیبورد مجازی با دکمه مخصوص میکروفون عوض شد تا دسترسی کاربر به این قابلیت آسان‌تر شود. جالب است بدانید از iOS 5 به بعد، این قابلیت به کیبورد سیستم‌عامل اپل نیز اضافه شد.
علاوه بر این، اندروید 2.0 از قفل صفحه‌نمایش جدیدی بهره می‌برد که یک سمت آن گزینه حالت بی‌صدا (silent) و سمت دیگر قفل صفحه بود که با لمس آن، صفحه‌ی اصلی باز می‌شد. اگرچه تغییرات این بهروزرسانی چندان چشمگیر نبود، برای گوگل تغییری استراتژیک به حساب می‌آمد و احتمالاً ارتباط مستقیمی با تغییر ظاهر اصلی اندروید و عرضه‌ی نسخه‌های سفارشی برای شرکای تجاری این شرکت در محصولات‌شان داشته است.
در آن زمان، همکاری مستقیم گوگل با شرکت HTC به عرضه گوشی Nexus One مجهز به نخستین پردازنده‌های یک گیگاهرتزی کوالکام منجر شد که تجربه‌ای ناب از اندروید 2.1 ارائه می‌داد و به یکی از گوشی‌های خوش‌ساخت اندرویدی بدل شد. بعد از این همکاری، گوگل سراغ موتولولا رفت تا گوشی Motorola Droid نیز با نسخه اکلر اندروید به بازار راه پیدا کند؛ هرچند موفقیت موتورولا دروید در این زمینه به اندازه نکسوس وان نبود.
اندروید 2.2
اندروید 2.2 معروف به ماست بستنی (Froyo) اواسط سال ۲۰۱۰ میلادی عرضه شد. از این پس بود که مزایای پروژه نکسوس، خود را نشان داد و Nexus One که هنگام عرضه به اندروید 2.1 مجهز بود، نخستین گوشی هوشمندی بود که به این سیستم عامل بهروزرسانی شد.
گوشی‌های هوشمندی که از اندروید 2.2 بهره می‌بردند، با طراحی جدید صفحه اصلی خودنمایی می‌کردند؛ سه پنل سنتی اندروید جای خود را به پنج پنل داده بود و در پایین صفحه میانبرهایی به منوی اپلیکیشن‌ها و مرورگر وجود داشت.
بخش گالری اندروید 2.2 نیز به‌طور کامل بازطراحی شده و برای نخستین بار قابلیت‌های سه‌بعدی این پلتفرم را به نمایش گذاشته بود. برای مثال، با کج کردن صفحه یا حرکت بین آلبوم‌های مختلف و عکس‌ها، انیمیشن‌های با کیفیتی نمایش داده می‌شد. گوگل همچنین صفحه سنتی قفل PIN را در این نسخه ارائه کرد تا کاربرانی که روش قفل الگویی (Pattern lock) را دوست نداشتند یا دنبال شیوه‌ی امن‌تری بودند، بتوانند گوشی خود را با وارد کردن کد، قفل کنند.
اندروید 2.3 نان زنجبیلی
حدود شش ماه پس از عرضه Froyo بر بستر گوشی نکسوس وان، گوگل وارد فاز بعدی پروژه Nexus شد تا گوشی جدیدی را با اندروید 2.3 معروف به نان زنجبیلی (Gingerbread) به بازار روانه کند. گوگل این بار سراغ سامسونگ رفت تا گوشی Nexus S را در خط تولید گوشی موفق Galaxy S به تولید انبوه برساند. هرچند نکسوس اس از نظر فنی چندان از گوشی پیشین نکسوس وان برتر نبود، از نظر ظاهری تفاوت زیادی با نخستین عضو خانواده نکسوس داشت و با بهره از صفحه‌نمایش لبه گرد و بدنه شفاف و تیره رنگش، طرفداران بسیاری پیدا کرد.
اندروید 2.3 از بسیاری از جنبه‌ها بهروزرسانی کوچکی به حساب می‌آمد؛ اما تعدد این تغییرات کوچک موجب تفاوت چشمگیری نسبت به نسخه پیشین شد و در این نسخه شاهد بیشترین تغییرات ظاهری از زمان انتشار اندروید 2.1 بودیم. برای مثال، عبارت Malmo از ویجت ساعت آنالوگ حذف شد؛ صفحه‌ی اصلی و اجزای رابط کاربری به تم رنگی سبز درآمدند و نوار وضعیت نیز با زمینه‌ی تیره و نوشته‌های روشن، زیبایی بیشتری پیدا کرد. نان زنجبیلی نسبت به نسخه‌های قبلی تمیزتر و مدرن‌تر به نظر می‌آمد، اما در حقیقت این ترفند هوشمندانه‌ی گوگل برای کاهش مصرف باتری بود؛ چراکه آن همه اجزای روشن در صفحه‌نمایش امولد انرژی زیادی مصرف می‌کردند.
از قابلیت‌های جدیدی که به اندروید 2.3 اضافه شد می‌توان به کنترل بیشتر بر قابلیت کپی/چسباندن، کیبورد پیشرفته و ارتقای قابلیت چند لمسی، ابزارهای بهتر برای مدیریت دستگاه و کارایی بالاتر باتری و پشتیبانی از دوربین مکالمه تصویری اشاره کرد.
از دیگر قابلیت‌های نان زنجبیلی می‌توان به توجه ویژه‌ی گوگل به توسعه‌دهندگان و پشتیبانی از فناوری NFC اشاره کرد که زیرساخت لازم برای سیستم پرداخت موبایل را فراهم کرد. گوگل همچنین از عرضه نان زنجبیلی به‌عنوان فرصتی برای محکم کردن جای پای خود در بازار بازی‌های موبایل بهره برد؛ در این نسخه، به توسعه‌دهندگان اجازه‌ی دسترسی سطح پایین به مواردی چون صوت، کنترل وسیله، گرافیک و ذخیره‌سازی داده‌ها داده شد که به آن‌ها امکان می‌داد کدهایی با اجرای نسبتاً سریع بنویسند؛ این کار کلید موفقیت توسعه‌دهندگان برای ورود به بازار بازی‌های سه‌بعدی بود.
اندروید 3.0 کندوی عسل
اندروید 3.0 را می‌توان از این نظر پدیده‌ای عجیب و کم نظیر دانست که به جای گوشی‌های هوشمند، برای تبلت‌ها و البته دستگاه‌های موبایل با نمایشگر‌های بزرگ در نظر گرفته شده بود. این بار گوگل سراغ موتورولا رفت تا با همکاری یکدیگر، تبلت Xoom مجهز به «کندوی عسل» در فوریه ۲۰۱۱ روانه‌ی بازار شود.
در این نسخه از اندروید رنگ سبز که حالا نماد اندروید شناخته می‌شود، جای خود را رنگ آبی داد؛ مثلا، نشانگر درصد باتری و آنتن‌دهی و همچنین ویجت ساعت با رنگ آبی نمایش داده می‌شد. صفحه اصلی و محل قرارگیری ویجت‌ها نیز بازطراحی شده بود و با معرفی دکمه‌های مجازی در نوار سیستم، نیاز به دکمه‌های فیزیکی روی تبلت‌های مجهز به اندروید 3.0 برای جستجو، منوها، خانه و بازگشت از بین رفت. با مرگ دکمه‌های فیزیکی، توسعه‌دهندگان سخت‌افزاری فضای بیشتری برای گسترش ابعاد صفحه‌نمایش دراختیار داشتند.
اندروید 3.0 همچنین با معرفی مفهوم تازه‌ای با عنوان «نوار فرمان» (Action Bar) همراه بود که در بالای صفحه هر اپلیکیشن قرار داشت و می‌توان آن را نوعی نوار وضعیت برای اپلیکیشن‌ها در نظر گرفت. گوگل برای نسخه‌ی سوم اندروید دو بهروزرسانی کوچک در قالب 3.1 و 3.2 عرضه کرد که قابلیت‌های مهمی به‌خصوص برای تبلت‌ها ارائه می‌کردند.
کندوی عسل را می‌توان واکنش گوگل و شرکایش به عرضه آیپد اپل در سال ۲۰۱۰ دانست و اگرچه این نسخه از سیستم عامل به‌راحتی دردسترس بود، برخی از تبلت‌های اندرویدی آن زمان هنوز با نسخه‌های موبایلی پیشین عرضه می‌شدند. در نهایت، استقبال چندانی از کندوی عسل نشد و گوگل تصمیم گرفت اکثر قابلیت‌های آن را در اندروید 4.0 به کار برد.
اندروید 4.0 ساندویچ بستنی
اندروید 4.0 معروف به «ساندویچ بستنی» (Ice Cream Sandwich) اکتبر ۲۰۱۱ با گوشی گلکسی نکسوس عرضه شد. این دومین همکاری گوگل با سامسونگ در عرضه گوشی‌های اندرویدی بود و از زمان همکاری آن‌ها در تولید گوشی نکسوس اس مجهز به اندروید نان زنجبیلی کمتر از یک سال می‌گذشت.
منبع :