اگر نسبت اندازه سیارات منظومه شمسی به هم را بررسی کنیم، مشتری بزرگترین و عطارد کوچکترین سیاره منظومه شمسی است. در این مقاله به معرفی سیاره های منظومه شمسی به ترتیب از بزرگتر به کوچکتر خواهیم پرداخت.
سیارات منظومه شمسی ما از جهات مختلفی با هم تفاوت دارند و هر یک ویژگی‌های منحصر به فردی دارند. یک از این تفاوت‌ها، اندازه قطر قابل اندازه‌گیری آنهاست، برای مثال قطر مشتری، تقریبا ۱۱ برابر سیاره زمین است. از سوی دیگر، عطارد ۲/۶ بار کوچکتر از زمین است. در این مطلب قصد داریم تا شما را با سیاره های منظومه شمسی به ترتیب از بزرگتر به کوچکتر و نسبت اندازه سیارات منظومه شمسی آشنا کنیم. پلوتون را به عنوان نقطه مرجع برای اطلاعات بیشتر در نظر گرفته‌ایم.
معرفی سیاره های منظومه شمسی به ترتیب از بزرگتر به کوچکتر
۱. مشتری (Jupiter)
مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی با قطر ۱۳۹/۸۲۲ کیلومتر است. این بدان معناست که قطر مشتری در واقع بیش از ۲۸/۵ برابر بزرگتر از کوچکترین سیاره منظومه شمسی، یعنی عطارد است.
| قطر | ۱۴۲۹۸۴ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۱۱.۲ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۳۱۷.۸ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۲.۵۳ برابر زمین |
| تعداد قمرها | +۶۷ |
| نوع سیاره (ماده‌ای که بیشترین حجم سیاره را تشکیل میدهد) | گاز |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۵ |
| فاصله تا خورشید | ۷۹۳.۷۳۸ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۶۵۰.۳۰۳ میلیون کیلومتر |
۲. زحل (Saturn)
قطر زحل به ۱۱۶/۴۶۴ کیلومتر می‌رسد. این باعث می‌شود که زحل بیش از ۹ برابر بزرگتر از زمین ما باشد. این اندازه‌گیری شامل حلقه دور سیاره نمی‌شود، زیرا این حلقه یک کل جداگانه به حساب می‌آیند.
| قطر | ۱۲۰۵۳۶ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۹.۴ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۹۵.۱۶ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۱.۰۶ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۶۲ |
| نوع سیاره | گاز |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۵ |
| فاصله تا خورشید | ۱۵۰۳.۸۷۲ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۱۴۰۰.۲۲۶ میلیون کیلومتر |
۳. اورانوس (Uranus)
اورانوس در این فهرست، با قطر ۵۰/۷۲۴ کیلومتر در رده سوم قرار دارد. قطر این سیاره تقریبا ۴ برابر قطر زمین و بیش از ۱۰ برابر قطر عطارد است.
| قطر | ۵۱۱۱۸ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۴ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۱۴.۵۴ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۰.۸۹ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۲۷ |
| نوع سیاره | گاز |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۷ |
| فاصله تا خورشید | ۲۹۶۸.۸۵۱ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۳۱۰۳.۰۸۶ میلیون کیلومتر |
۴. نپتون (Neptune)
نپتون، که اغلب، به دلیل ویژگی‌های بسیار مشابه و فاصله کم با اورانوس، به عنوان سیاره دوقلو اورانوس شناخته می‌شود، ۴۹/۲۴۸ کیلومتر قطر دارد. همچنین اورانوس ۱/۳ برابر نپتون است.
| قطر | ۴۹۵۲۸ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۳.۹ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۱۷.۱۵ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۱.۱۴ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۱۴ |
| نوع سیاره | گاز |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۸ |
| فاصله تا خورشید | ۴۴۷۸.۴۲۲ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۴۵۲۱.۳۳۷ میلیون کیلومتر |
۵. زمین (Earth)
سیاره زمین با قطر ۱۲/۷۵۶ کیلومتر عنوان پنجمین سیاره در میان هشت سیاره منظومه شمسی را دارد. زمین تقریبا ۲/۶ برابر کوچکترین سیاره منظومه شمسی یعنی عطارد است. نسبت اندازه زمین به ماه ۳/۶۷ برابر است.
| قطر | ۱۲۷۵۶ کیلومتر |
| جرم نسبت به خورشید | ۰.۰۰۰۰۰۳ برابر خورشید |
| جاذبه نسبت به خورشید | ۰.۴ برابر خورشید |
| تعداد قمرها | ۱ |
| نوع سیاره | جامد و صخره‌ای |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۳ |
| فاصله تا خورشید | ۱۵۱.۴۲۹ میلیون کیلومتر |
۶. زهره (Venus)
زمین یک سیاره دو قلو دارد، زهره با قطری کمی کوچکتر از زمین به اندازه ۱۲/۱۰۴ کیلومتر، قل سیاره ما محسوب می‌شود. همچنین زهره ۸/۸۷ متر بر مجذور ثانیه نیروی گرانشی دارد، این مقدار در کره زمین ۹/۸۱ متر بر مجذور ثانیه است.
| قطر | ۱۲۱۰۴ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۰.۹ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۰.۸۲ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۰.۹ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۰ |
| نوع سیاره | جامد و صخره ای |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۲ |
| فاصله تا خورشید | ۱۰۸.۶۲۹ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۲۳۱.۶۳۷ میلیون کیلومتر |
۷. مریخ (Mars)
سیاره سرخ، مریخ تنها ۶/۸۷۰ کیلومتر قطر دارد، این یعنی قطر مریخ ۲۰/۵ برابر کوچکتر از مشتری است. مریخ ۵۳ درصد زمین، قطر دارد، اما سطح آن نسبت به زمین ۳۸ درصد است.
| قطر | ۶۷۹۲ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۰.۵ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۰.۱۱ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۰.۳۸ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۲ |
| نوع سیاره | جامد و صخره ای |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۴ |
| فاصله تا خورشید | ۲۴۲.۶۷۴ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۳۵۵.۱۸۴ میلیون کیلومتر |
۸. عطارد (Mercury)
عطارد با قطر ۴۷۸۰ کیلومتر کوچکترین سیاره منظومه شمسی است. مشتری، بزرگترین سیاره منظومه ۲۸/۵ برابر بزرگتر از عطارد باشد.
| قطر | ۴۸۷۹ کیلومتر |
| اندازه نسبت به زمین | ۰.۴ برابر زمین |
| جرم نسبت به زمین | ۰.۰۶ برابر زمین |
| جاذبه نسبت به زمین | ۰.۳۸ برابر زمین |
| تعداد قمرها | ۰ |
| نوع سیاره | جامد و صخره ای |
| جایگاه نسبت به خورشید | ۱ |
| فاصله تا خورشید | ۴۶.۱۶۴ میلیون کیلومتر |
| فاصله تا زمین | ۱۹۷.۴۲۲ میلیون کیلومتر |
۹. پلوتو (Pluto)
پلوتو، که امروزه به عنوان کوتوله‌ی منظومه شمسی شناخته می‌شود، قطری معادل ۲۴۰۰ کیلومتر دارد، یعنی پلوتو ۵۹ برابر از مشتری کوچکتر است.
برگرفته از: timeanddate،planetfacts
سیارات منظومه شمسی
منبع:
شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد
عشق شوری در نهاد ما نهاد که شعری عارفانه از فخرالدین عراقی شاعر قرن هفتم هجری است؛ در این مطلب به “شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد” یا همان برداشت از شعر عشق، شوری در نهاد ما نهاد خواهیم پرداخت. منظور از شعر گردانی، نوشتن انشایی بر اساس درک و دریافت شما از آن شعر است.
اگر از شما خواسته شده که انشایی با موضوع شعر گردانی بنویسید، باید بدانید که شعر گردانی نوشتن انشایی بر اساس درک و دریافت شما از شعر است. یعنی با خواندن یک شعر هر آنچه به ذهن شما می‌آید را روی کاغذ بیاورید. در این بخش شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد انتخاب شده است که در واقع یک نمونه انشا در مورد عشق است؛ آن‌هم عشقی ناب و شاعرانه. پس این مطلب را از دست ندهید.
شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد
عشق شوری در نهاد ما نهاد
جان ما را در کف سودا نهاد
گفت و گویی در زبان ما فکند
جست و جویی در درون ما نهاد
دم به دم در هر لباسی رخ نمود
لحظه لحظه جای دیگر پا نهاد
چون نبود او را معیّن خانه‌ای
هر کجا جا دید، رخت آنجا نهاد
وز پی برگ و نوای بلبلان
رنگ و بویی بر گل رعنا نهاد
تا کمال علم او ظاهر شود
این همه اسرار بر صحرا نهاد
**شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد **
عشق پدیده‌ای نیست که هر کسی بتواند آن را تجربه کند. هوس‌های یک دقیقه‌ای و چند روزه و فکرهای زودگذر چیزهایی نیست که با عشق قابل مقایسه باشد. هر کسی تعریف خود را از عشق دارد.
ابن سینا به عنوان پزشک، عشق را نوعی بیماری می‌داند و آن را وابستگی و جاذبه مالیخولیایی و از نوع جنون آمیز انسان‌ها به یکدیگر معرفی می‌کند و حتی برای درمان این بیماری راه‌هایی هم پیشنهاد می‌کند؛ اما وقتی به موضوع عشق الهی می‌رسد، لحن نوشتار او تغییر می‌کند و می‌گوید: هر یک از موجودات چیزی را که با او سازگار است، می‌یابد و تحسین می‌کند و اگر خود فاقد آن باشد، به سمت و سوی آن کشیده می‌شود.
عشق در هر لباسی که باشد، زمینی یا آسمانی، هدیه‌ای است که بود و نبود انسان را از او می‌گیرد و «شوری در نهاد او می‌نهد» آری! شور یعنی فتنه، یعنی سر به شورش برداشتن. یعنی از لحظه ورود عشق به دل انسان همه چیز تغییر می‌کند. عاشق دیگر آن کسی نیست که بتواند فکر و ذهن خود را منظم کند و جهان را با چشم عقل ببیند. حافظ تعبیر خوشی از عشق دارد. در بیتی از یک شعر عاشقانه حافظ می‌خوانیم:
فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را
یعنی همان طور که فقیران به یک باره بر سر سفره نذری پهن شده هجوم می‌برند و مواد غذایی را به همراه ظرف‌های غذا و حتی خود سفره می‌برند، عشق به زندگی من هجوم آورد و عقل و صبر و طاقت و هستی و نیستی من را ربود و با خود برد.
اگر بخواهیم عشق را به یک انسان تشبیه کنیم، مانند کولی بی سر و سامان و آواره‌ای است که هر لحظه به جایی می‌رود و خان و مان انسان‌ها را به هم می‌ریزد و مردمان را از شخصیتی که قبل از آن داشته‌اند، جدا می‌کند. رنگ و بوی جهان هستی را از نوع دیگری به آن‌ها می‌چشاند و در خانه قبلی که انسان در ذهن خود برای خودش ساخته بود، آتش به پا می‌کند.
آری این کولی دوره گرد آن قدر هنرمند و وسوسه گر است که هیچ کس از ورود او به خانه دلش ناراحت و نگران نمی‌شود و انسان‌ها با آغوش باز پذیرای او هستند و حتی به زودی به او وابسته می‌شوند. انسان عاشق دیگر کسی نیست که بتواند مصلحت اندیشی کند. او تمام خوبی‌ها را برای معشوق خود می‌خواهد، حتی اگر به قیمت زیان دیدن خودش تمام شود.
او معشوق را سراسر خوبی و زیبایی و کمال می‌بیند و تمام تلاش خود را می‌کند تا هر چه خوبی در این دنیاست را برای او بخواهد. خواب و بیداری و زندگی و مرگ خود را در راه معشوق می‌خواهد و حتی حاضر نیست لحظه‌ای از این رؤیای رنگین دست بکشد. اینجاست که خودخواهی و سرسختی از ذهن و ضمیر او رخت برمی‌بندد.
حالا دیگر او عاشق است. عاشقی که جز به معشوق نمی‌اندیشد.
عاشقی مثل زلیخا که می‌گویند آن قدر در عشق یوسف غرق شده بود که نام تمامی وسایل خود را یوسف گذاشته بود و به اطرافیانش می‌گفت: «یوسف را بده. یوسف را بگیر. یوسف را ببر.» زیرا روحش از یوسف لبریز شده بود. مانند پیامبر گرامی اسلام که نیمه شب از خواب برمی‌خاست و با چشمانی اشکبار به آسمان می‌نگریست و آیات قرآن را که از سوی معشوق حقیقی اش، به او رسیده بود، زیر لب زمزمه می‌کرد، نماز می‌گزارد و از تکرار آن لحظات عاشقانه با خدا خود لذت می‌برد.
درست است که عشق چه زمینی باشد و چه آسمانی، خواب و آرام را از انسان می‌گیرد و او را از دنیای خود بیرون می‌کشد؛ ولی در عوض دنیای جدید دیگری پر از زیبایی و رنگ و بو و عاری از خودخواهی و حسادت و ویژگی‌های زشت انسانی به او هدیه می‌کند.
**شعر گردانی عشق شوری در نهاد ما نهاد **
منبع: