بهترین نوع TFT، نمایشگرهای IPS هستند که در بیشتر گوشی‌های نسل جدید و پرچم‌دار مورد استفاده قرار می‌گیرند. این نمایشگرها از مزایایی مانند زاویه دید مناسب و کیفیت و دقت رنگ بالا برخوردار هستند. اما همچنان در تولید رنگ مشکی کیفیت پایین‌تری نسبت به AMOLED دارند. همچنین نمایشگرهای IPS نسبت به انواع TN مصرف انرژی پایین‌تری دارند.
در نظر داشته باشید که اصطلاح LED به نوع نور پس‌زمینه در دو نمایشگر بالا باز می‌گردد و پنلی جداگانه محسوب نمی‌شود. امروزه تمام نور پس‌زمینه‌ی نمایشگر LCD تمام گوشی‌های هوشمند توسط لامپ‌های LED تأمین می‌شود.
شرکت اپل پیش از آیفون ۱۰ در گوشی‌های هوشمند خود از این نوع نمایشگر استفاده می‌کرد که آن را با نام رتینا معرفی کرده است. تراکم پیکسل در این نمایشگر به‌قدری بالا است که حتی از از فاصله نزدیک پیکسل‌ها قابل مشاهده نیستند. به‌عنوان مثال تراکم پیکسل در آیفون ۶ پلاس برابر ۴۰۱ است. تنها ایراد این نوع نمایشگر قیمت بالای آن است که البته با درنظرگرفتن کیفیت ساخت بالای آن‌ها می‌توان از این ایراد آن‌ها چشم پوشی کرد.
OLED
نوع دیگر نمایشگرهای بسیار پرطرفدار، صفحه‌نمایش‌هایی از خانواده‌ی OLED هستند. تکنولوژی ساخت این نمایشگرها متفاوت از LCD است. بدین ترتیب که تعداد زیادی LED ارگانیک، در زیر صفحه‌نمایش تعبیه شده و بنا به نیاز برای رنگ‌های مختلف، روشن و خاموش می‌شوند. در حقیقت نیازی نیست که همیشه تمام این LED-ها روشن باشند. بنابراین برای نمایش نور مشکی هیچ چراغ LED روشن نیست و بدین شکل رنگ مشکی در این نمایشگرها بسیار عمیق و تاریک است. نمایشگرهای OLED از کیفیت رنگ بسیار بالایی برخوردار هستند و رنگ‌ها در این نمایشگر بسیار شاد و اغراق آمیز هستند! OLEDها مشکلات زاویه دید و شفافیت تصویر در برخی نمایشگرهای LCD را ندارند. پنل‌های OLED درحال‌حاضر در چند نمونه و با نام تجاری مختلف تولید و عرضه می‌شوند.
AMOLED
AMOLED در حقیقت همان OLED است. تصویر در این نمایشگر از خطوط زیاد کنارهم تشکیل شده و فاصله بین این خطوط به قدری کم است که فقط با چشم مسلح مشاهده می‌شود. در حقیقت تنها تفاوت این دو نمایشگر در این است که AMOLED رزولوشن تصویر بالاتر و مصرف انرژی کمتری دارد. زمان پاسخ‌گویی و Refresh Rate در این نمایشگرها بسیار بهتر است و درواقع ایرادات نمایشگرهای OLED را ندارد.
Super AMOLED
یکی از ایرادات وارده به نمایشگرهای AMOLED این بود که زیر نور زیاد، تصاویر در آن قابل مشاهده نبودند و به همین دلیل رنگ سبز از این بین حذف شده و به‌صورت اشتراکی با دو رنگ قرمز و آبی بدست می‌آید. با روی کار آمدن Super AMOLEDها توسط سامسونگ که درواقع نسخه بهبود یافته AMOLEDها هستند، این مشکل رفع شد. این نمایشگرها باریک‌تر از نسل قبلی هستند، طول عمر بیشتری دارند، عملکرد صفحه‌ی لمسی آن‌ها بهبود یافته و همچنین مصرف انرژی آن‌ها تا ۲۰ درصد کاهش یافته است. پنل‌های Super AMOLED از چینش ماتریس Pentile برای قرارگیری ساب‌پیکس‌های خود بهره می‌برند که در سال‌های اخیر سامسونگ برای بهبود کیفیت نهایی از چینش Diamond استفاده کرده است.
Super AMOLED Plus
با وجود برخی مشکلات ماتریس Pentile، سامسونگ در بازه‌ای از زمان با معرفی پنل‌های Super AMOLED Plus، چینش RGB را به این دسته از صفحه‌های نمایشگر اضافه کرد. بااین‌حال سامسونگ چند سالی است که دیگر از این پنل در نمایشگر گوشی‌های خود استفاده نمی‌کند و به همان نمونه با ماتریس Pentile بازگشته است.
P-OLED
Plastic OLED یا P-OLED، نام تجاری پنل‌های اولد ساخت ال‌جی است. این پنل‌ها شباهت بسیاری به نمونه‌های Super AMOLED دارند و تنها تفاوت آن‌ها به استفاده از زیرلایه‌ی پلاستیک در پی‌اولد به‌جای شیشه در سوپراملد‌ها باز می‌گردد. این پنل‌ها نیز جز باکیفیت‌ترین نمونه‌های موجود در دنیای گوشی‌های هوشمند هستند.
محافظت
همه‌ی ما عادت کرده‌ایم که به محض خرید گوشی جدید، یک محافظ مخصوص نمایشگر هم برای آن تهیه کنیم. امروزه نمایشگر اکثر گوشی‌های هوشمند به یک لایه از شیشه‌های مقاوم (مثل شیشه‌های برند گوریلا گلس) مجهز شده‌اند که از نمایشگر گوشی در مقابل انواع ضربه و خط و خش محافظت می‌کند؛ اما تجربه نشان داده است که حتی جدیدترین و برترین نوع این نوع شیشه‌ها هم می‌تواند به مرور زمان، دچار خط و خش یا حتی ترک شود؛ بنابراین خرید یک محافظ صفحه برای نمایشگر گوشی، هنوز هم حرکت هوشمندانه‌ای محسوب می‌شود.
قدم پنجم: چقدر با گوشی عکاسی می‌کنید؟
گوشی‌های موبایل از زمان تولد تا به امروز، دستگاه‌های زیادی را از زندگی کاربران حذف کرده‌اند. موبایل‌ها کم کم جایگزین پخش‌کننده‌های موسیقی شدند و حتی کاربرد کامپیوترهای شخصی را کاهش دادند؛ ولی یکی از نقاط عطف در دوران حیات گوشی‌های هوشمند، اضافه شدن دوربین به آن‌ها بود. این موضوع در ابتدا به دلیل کیفیت پایین دوربین، تأثیر زیادی بر دنیای دوربین‌های دیجیتال نداشت؛ اما امروزه گوشی‌هایی تولید می‌شوند که می‌توانند ازلحاظ کیفیت عکاسی به‌راحتی با دوربین‌های دیجیتال خانگی رقابت کرده و آن‌ها را از دور خارج کنند. این موضوع، کم کم روند شبکه‌های اجتماعی را هم به سمت محتوای تصویری تغییر داد.
سال ۲۰۰۶ هم سرویس اینستاگرام راه‌اندازی شد تا اهمیت دوربین در گوشی‌های هوشمند دوچندان شود. اما این تمام ماجرا نیست؛ عکاسان حرفه‌ای می‌گویند: «بهترین دوربین همانی است که همیشه همراه شما است.» این مثل معروف درکنار راحتی عکاسی با گوشی‌ها سبب شد تا روزبه‌روز، کاربران بیشتری، دوربین‌های دیجیتال خود را رها کرده و به سراغ گوشی‌های هوشمند بروند. گوشی‌های هوشمند تمام فرایند ثبت، ویرایش و آپلود عکس را به‌صورت یک‌جا دراختیار کاربران قرار می‌دهد؛ بنابراین بنا به نوع استفاده از گوشی، دوربین آن می‌تواند اهمیت فوق‌العاده‌ای داشته باشد.
دوربین گوشی‌های هوشمند، دریایی از اصطلاحات تخصصی را به‌همراه دارند که این اصطلاحات گاها بیشتر جنبه‌ی تبلیغاتی دارد و تأثیری در کیفیت نهایی عکس‌های ثبت‌شده نمی‌گذارد. در ادامه به بررسی مهمترین مشخصات دوربین گوشی‌های موبایل می‌پردازیم که اطلاع از آن‌ها به هیچ وجه خالی از لطف نیست.
رزولوشن
پیش از این، به‌طور مفصل در مورد تأثیر رزولوشن در کیفیت نهایی عکاسی سخن گفته‌ایم. متاسفانه باور غلطی در جامعه وجود دارد که هرچه دقت حسگر یا به اصطلاح، «روزلوشن» دوربین بیشتر باشد، کیفیت عکس‌های آن هم بهتر خواهد بود. این باور اشتباه است و کیفیت نهایی عکس‌های ثبت شده، به عوامل دیگری هم بستگی دارد. همان‌طور که گفتیم، هدف شما از عکاسی، می‌تواند داشتن مگاپیکسل زیاد حسگر را توجیه کند. برای برش زدن یا به‌اصطلاح «کراپ کردن»، عکس‌هایی با رزولوشن زیاد قطعا مفیدتر خواهد بود.
تصور کنید تصویری تمام قد از دوستان‌تان با دقت ۵ مگاپیکسل دارید. اگر بخواهید قسمت سر و گردن یکی از سوژه‌ها را در عکس برش بزنید، با عکسی مات و بی‌کیفیت مواجه می‌شوید؛ اما اگر همان تصویر، با دوربینی با دقت حسگر ۱۶ مگاپیکسل ثبت شده باشد، پس از برش هم، تصویری با کیفیت مناسب باقی خواهد ماند. پس به‌طور خلاصه می‌توان گفت، مگاپیکسل زیاد جایی به کارتان می‌آید که می‌خواهید عکسی بزرگ تهیه کنید و از دل آن، چند عکس کوچک‌تر برش دهید.
بااین‌حال که باتوجه‌به محدودیت زیاد در استفاده از حسگرهای بزرگ در گوشی‌های موبایل، افزایش رزولوشن به‌معنای تراکم بیشتر و در نهایت پیکسل‌های کوچک‌تر خواهد بود. این موضوع باعث می‌شود تا هر پیکسل میزان کمتری از نور تابیده شده بر سطح حسگر را دریافت کرده و درنتیجه عملکرد دوربین در محیط‌های تاریک افت قابل توجهی خواهد یافت. نویز و از بین رفتن جزئیات کم در محیط‌های کم‌نور، بزرگ‌ترین مشکلات حسگر‌هایی با رزولوشن بالا است.
اندازه‌ی حسگر
اندازه‌ی حسگر دوربین یک گوشی، مهمترین عامل در کیفیت نهایی تصاویر ثبت شده با آن محسوب می‌شود. این مورد، مشخص کننده‌ی میزان نوری است که برای ثبت یک عکس دریافت می‌شود. هر حسگر از میلیون‌ها بخش حساس به نور تشکیل شده است که اطلاعات لازم برای ثبت تصویر را از لنز دوربین دریافت می‌کند؛ بنابراین هرچقدر که حسگر دوربین بزرگ‌تر باشد، اطلاعات بیشتری برای ثبت عکس دریافت می‌شود و تصویر نهایی، کیفیت بالاتری خواهد داشت. البته حسگرهای بزرگ، فضای بیشتری نیاز داشته که در گوشی‌های موبایل امکان‌پذیر نخواهد بود؛ همین موضوع یکی از دلایل اصلی برتری کیفیت عکاسی دوربین‌های حرفه‌ای در مقایسه با دوربین گوشی‌های موبایل است (ابعاد حسگرهای فول‌فریم به‌طور میانگین ۱۰ برابر حسگرهای دوربین گوشی‌های هوشمند است).
نسبت کانونی/دیافراگم
نسبت کانونی یا دیافراگم لنز، یکی از مشخصات کلیدی در دوربین‌های عکاسید است که به‌صورت نسبت حرف انگلیسی f بر یک عدد، مشخص می‌شود. هرچقدر که این عدد کمتر باشد، دیافراگم دوربین گشودگی بیشتری داشته و بدین ترتیب فوتون‌های بیشتری از نور به حسگر دوربین می‌رسند. این موضوع زمانی به کار می‌آید که بخواهید در شب یا شرایط نوری ضعیف عکاسی کنید. بنابراین اگر بیشترین استفاده را از دوربین گوشی‌تان در شب دارید، بهتر است به‌دنبال گوشی‌هایی باشید که نسبت کانونی آن‌ها، f/2.0 یا کمتر باشد. این موضوع همچنین منجر به ایجاد پدیده‌ی بوکه در عکس‌ها می‌شود که عاملی مهم در افزایش جذابیت عکاسی پرتره است.
منبع :