طراحی واقع‌گرا (Skeumorphism)
توضیح: در اسکیومورفیسم، هدف، استفاده از المان‌هایی است که محیط کاربری اپلیکیشن‌ها را طبیعی و ملموس نشان دهد. برای مثال به حالت چرم‌مانند اپلیکیشن Note یا محیط نرم‌افزار تقویم نگاه کنید. پیشتاز این سبک طراحی اپل است.
طراحی‌ها در iOS 3.2 از نظر زیبایی‌شناسی به گونه‌ای بودند که حالتی نوستالژی به کاربر القا می‌کردند. هرچند این سبک طراحی موردپسند برخی از افراد نبود ولی در مجموع متفاوت با سبک‌وسیاق طراحی‌های امروزی محسوب می‌شد. طراحی اپلیکیشن Note به‌صورت یک دفترچه چرمی یا طراحی لیست‌مخاطبان و آدرس به‌صورت یک دفترچه با ورق‌های زیاد از این نمونه محسوب می‌شدند.
در حالیکه به نظر می‌رسید، دنیای مدرن امروز به عبارت «زیبایی در سادگی است» رسیده است، مسئله اصلی در طراحی‌های واقع‌گرای اپل این بود که گویا رابط‌کاربری اپلیکیشن‌هایش ارتباط مستقیم و خوبی با کاربر برقرار نمی‌کند؛ بااین‌حال، با اینکه لیست‌مخاطبان iOS ممکن است به‌صورت یک کتاب جلوه کند اما کاربر قادر به ورق زدن این کتاب نبود. در‌واقع لیست‌مخاطبان، کتاب نبود، بلکه به‌صورت ساده شده یک شبه کتاب بود. این نگاه و سبک طراحی تا حدودی باقی‌ماند و در مواردی به OS X هم منتقل شد. برای بررسی صحت این کلام کافی است به تقویم و لیست مخاطبان در نسخه‌ی شیرکوهی OS X نگاهی بیاندازید!
پس از این مسئله، بسیاری از سوی بسیاری مورد سرزنش قرار گرفت زیرا آن‌ها تصور می‌کردند که آیپد چیزی فراتر از یک آیفون بزرگ نیست. انتقادهای مطرح شده نیز بنا به دلایل مختلف می‌توانستند درست یا نادرست باشند.
از نظر فنی، انتقادهای وارد شده به iOS 3.2 درست بودند. در‌واقع اپل تغییرات معنادار و شاخصی در هسته رابط‌کاربری iOS 3.2 انجام نداده بود. صفحه اصلی همچنان چینشی از آیکون‌ها به همراه یک داک در پایین صفحه بود (البته در این مورد، صفحه اصلی می‌توانست آیکون‌های بیشتری را در خود جای دهد). تعامل میان سیستم‌عامل و اپلیکیشن‌ها همچنان مانند قبل بود. با کلیک روی اپلیکیشن، وارد نرم‌افزار شده و با کلیک روی کلید خانه به صفحه اصلی پرش می‌کردیم. با تمام این توصیف‌ها، با‌عرضه آیپد، بازار و کاربران نشان دادند که انتقادهای مطرح شده آنچنان مهم نیستند. اپل تاکنون به میلیون‌ها کاربر نحوه به کارگیری آیفون را آموزش داده است و با انجام تغییرات ضروری روی iOS برای استفاده در آیپد به جای ایجاد سردرگمی در کاربران iOS، کاربران آیفون را نیز به مشتریان بالقوه آیپد تبدیل کرده است. نسخه 3.2 و دو نسخه زیر مجموعه‌ی آن، منحصرا به آیپد مربوط می‌شدند و با اضافه کردن چند تغییر مهم، پلت‌فرمی یکپارچه را دراختیار کاربران خود قرار دادند.
iOS 4: فرصتی برای چندوظیفگی
این نسخه که در ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد و افزودن ویژگی‌هایی برای قدرتمند‌تر شدن کاربر اصلی‌ترین هدف آن بود. چندوظیفگی، فولدرها، اتصال وای‌فای، کنترل غلطهای املایی، بهبود سرویس جستجوی Spotlight (اضافه شدن جستجوی وب و ویکی‌پدیا به آن)، اینباکس تجمیع‌شده و پشتیبانی از حسابهای کاربری چندگانه در Exchange ویژگی‌هایی بودند که همگی در این نسخه اضافه شدند. هدف از این کار هم کمک به iOS در رقابت با اندروید بود که این روزها در حال قدرت‌نمایی بود.
در میان همه امکانات معرفی شده، برجسته‌ترین بهبود iOS، چندوظیفگی محسوب می‌شد. با وجود این iOS 4 (و همچنین iOS 5) از نظر فنی، از چندوظیفگی واقعی پشتیبانی نمی‌کرد و iOS به تمام اپلیکیشن‌ها اجازه نمی‌داد که در پس‌زمینه به‌سادگی اجرا شوند.
سؤال مهم این بود که آیا پیاده‌سازی چندوظیفگی به روش منحصربفرد اپل بدون مشکل خاصی در همه موارد عمل می‌نمود یا خیر؟
اپل درمقابل، به توسعه‌دهندگان، سرویس‌های چندوظیفگی مختلفی را ارائه می‌داد که می‌توانستند از آن‌ها در پس‌زمینه، استفاده کنند. برخی از این سرویس‌ها عبارت بودند از:
اجازه به اپلیکیشن‌های محلی (اپلیکیشن‌هایی که برای کار نیازی به اینترنت ندارند) برای نمایش پنجره‌های محاوره‌ای اعلان در زمان‌های تعیین شده.
تمام‌کننده وظایف، هنگامی که کاربر از یک اپلیکیشن خارج می‌شد، به اپلیکیشن‌ها اجازه می‌داد فرایند آپلود یا وظایف محدود دیگری را به اتمام برساند.
جابه‌جایی سریع بین اپلیکیشن‌ها، به نرم‌افزارها فرصت می‌داد تا حالت جاری خود را به‌راحتی ذخیره کرده و در هنگام مراجعه مجدد کاربر، آخرین وضعیت خود را راه‌اندازی کنند.
اپلیکیشن موزیک، قادر به اجرای موسیقی در پس‌زمینه بود.
اپلیکیشن ناوبری، در هنگام سوئیچ بین برنامه‌ها نیز قادر به ردیابی موقعیت‌ها بود.
اپلیکیشن VoIP هنگام سوئیچ برنامه نیز قادر به حفظ تماس جاری بود.
تمامی موارد فوق، به توسعه‌دهندگان فرصت می‌داد برای پیشتیبانی از چندوظیفگی، اپلیکیشن خود را راحت‌تر به‌روزرسانی کنند.سؤال مهم این بود که آیا پیاده‌سازی چندوظیفگی به روش منحصربفرد اپل بدون مشکل خاصی در همه موارد عمل می‌کند یا خیر؟
بعدها مشخص شد که این مسئله برای اکثر کاربران بدون مشکل است. روش پیاده‌سازی اپل به این معنا است که آیفون از این پس، کمتر از جانب برنامه‌هایی که حافظه زیادی را به کار می‌گیرند تحت فشار قرار خواهد گرفت، که به نوبه خود به شارژدهی بیشتر باتری و عملکرد بهتر دستگاه را به همراه خواهد داشت. در‌واقع تکنیک به کار رفته توسط اپل، یک سیستم‌عامل تک‌وظیفه بود که در صورت نیاز، ویژگی چندوظیفگی را به کاربران ارائه می‌کرد، همین مسئله نیز باعث شده سیستم‌عامل اپل، در موارد مختلفی مانند به‌روزرسانی اپلیکیشن‌ها در پس‌زمینه به اندازه کافی قدرتمند نباشد. بااین‌حال، اتفاقی که در iOS 4 رخ داد، برای اکثر کاربران، فراتر از انتظار ظاهر شده است.
تا اینجا، چندوظیفگی، در اپل کلید خورده بود اما قدم بعدی، ایجاد تغییر در رفتار دکمه Home بود. از این پس با دوبار فشردن کلید خانه، آخرین اپلیکیشن‌های اجرا شده نمایش داده می‌شدند. اگرچه استیو جابز به جمله معروف «اگر شما Task Manager را در دستگاه داشته باشید…کاربران آن را نخواهند پذیرفت» اعتقاد داشت، اما بازهم در شرایطی لازم بود که کاربران با نگه‌داشتن انگشت روی اپلیکیشن‌ها، از آن‌ها خارج شوند. علاوه بر این اپل، امکاناتی برای کنترل موسیقی در iOS قرار داد که با کشیدن صفحه به سمت چپ دراختیار کاربر قرار می‌گرفت.
اپل اولین ارائه‌کننده سرویس‌هایی مانند فیس‌تایم نبود.
اما تغییرات دیگری نیز در iOS 4، وجود داشت:
فیس‌تایم (Face Time)
سیستم‌عامل iOS 4، برای آیفون ۴ معرفی شده بود. از این رو ویژگی جدید برای استفاده از دوربین جلو دستگاه نیز به آن اضافه شده بود. همانند بسیاری دیگر از امکانات ارائه در iOS، مطمئناً اپل اولین ارائه‌کننده سرویس‌هایی مانند فیس‌تایم نبود، ولی مثل همیشه، پیاده‌سازی اپل، نسبت به رقبا، عملکردی بهتر و رابط‌کاربری ساده‌تری ارائه می‌داد. فیس‌تایم در آن زمان برای برقراری تماس ویدئویی بین دو آیفون (یا مک یا آیپد) کاربرد داشت، اما اپل وعده داد که این سرویس را به‌صورت یک استاندارد جهانی ارائه خواهد داد. وعده‌ای که هنوز عملی نشده است.
فولدرها
اپل ویژگی ساخت فولدر در صفحه‌اصلی را «بلاخره به iOS اضافه کرد». راهکار اپل در این زمینه زیبا و هوشمندانه بود به‌طوری که کافی بود آیکون اپلیکیشن را بر روی آیکون اپلیکیشن دیگر بکشید تا یک فولدر ساخته شده و دو اپلیکیشن به درون آن کشیده شوند. این روش، یک نوآوری در رابط‌کاربری محسوب می‌شد. روشی ساده که اپل با موفقیت انجام داد و اندروید در نسخه ساندویچ بستنی (Ice Cream Sandwich) با مشکلات ناشی از آن دست‌و‌پنجه نرم کرد.
متوسط اپلیکیشن‌های نصب شده روی یک دستگاه آیفون آنقدر زیاد است که جستجو برای یافتن آن‌ها عملا کاری خسته‌کننده و سخت محسوب می‌شود؛ در آن مرحله، Spotlight آنطور که باید برای جستجو قدرتمند نبود از این رو معرفی قابلیتی مانند «فولدر»، بسیار کاربردی بود.
صفحه‌نمایش رتینا
اپل پشتیبانی از صفحه‌نمایش رتینا آیفون ۴ و پردازش‌های سریع‌تر را فراموش نکرده بود. مسئله‌ای که به توسعه‌دهندگان فرصت تولید اپلیکیشن‌های بسیار باکیفیت را ارائه می‌داد. ازآنجاکه تعداد پیکسل‌های صفحه‌نمایش جدید آیفون نسبت به نسخه قبلی خود دقیقاً دوبرابر شده بود، توسعه‌دهندگان مجبور نبودند برای بروز رسانی اپلیکیشن‌های خود عجله کنند. به‌خصوص آن که، اپلیکیشن‌هایی که با SDK اپل توسعه و تولید شده بودند به‌صورت رایگان کلیدهای باکیفیت‌تر و ویجت‌های رابط‌کاربری جدیدی دریافت کرده بودند.
امکاناتی برای افزایش بهره‌وری
اگرچه با تمام تغییرات اعمال شده در iOS 4، بازهم ممکن بود نظر کاربران حرفه‌ای بلک‌بری به سمت این سیستم‌عامل جلب نشود، اما اپل سرویس ایمیل iOS خود را به کمک پشتیبانی از حسابهای کاربری چندگانه Exchange، تجمیع اینباکس‌‌ها و پنجره ارسال ایمیل تقویت کرد. سرویس کنترل غلطهای املایی در سراسر سیستم‌عامل ظاهر شده بود و غلطهای املایی به کمک زیرخط قرمز مشخص و کلمات جامانده در جمله به کاربر پیشنهاد داده می‌شد. اپلیکیشن تقویم، حالا به کاربران اجازه می‌داد تقویم خاصی را به‌صورت جداگانه پنهان کنند. لیست‌مخاطبان توانایی لینک کردن مخاطبان یکسان را داشت و در اپلیکیشن ارسال پیامک قابلیت جستجو نیز تعبیه شده بود.
منبع :