نارکولپسی چیست؟ علل، نشانه‌ها و درمان حمله خواب را بشناسید
تصور کنید سر میز مشغول غذاخوردنید که یک‌باره چشمانتان بسته می‌شود و به خواب می‌روید! وضعیت عجیبی است، نه؟ نارکولپسی یا حمله خواب اختلالی مزمن در خواب و شامل حمله‌های خواب در ساعات بیداری است. علت دقیق این بیماری مشخص نیست و درمان خاصی هم ندارد. برای آشنایی با نشانه‌ها، روش‌هایی برای کنترل بیماری و انواع نارکولپسی ادامه مطلب را دنبال کنید.
نارکولپسی (Narcolepsy) یا حمله خواب یکی از اختلالات مزمن خواب است که با خواب‌آلودگی طاقت‌فرسای روزانه و حملات ناگهانی خواب مشخص می‌شود. برای افراد مبتلا به نارکولپسی، صرف‌نظر از شرایط، بیدارماندن برای مدت طولانی بسیار دشوار است. نارکولپسی ممکن است اختلالات جدی در برنامه روزانه افراد ایجاد کند.
گاهی نارکولپسی ممکن است با کاهش ناگهانی قدرت عضله (کاتاپلکسی/ Cataplexy) همراه باشد که شاید بر اثر احساسات شدید ایجاد شود. به ناركولپسی كه همراه با كاتاپلكسی اتفاق می‌افتد ناركولپسی نوع یک گفته می‌گویند. ناركولپسی كه بدون كاتاپلكسی رخ دهد نیز به‌عنوان ناركولپسی نوع دو شناخته می‌شود.
نارکولپسی بیماری مزمنی است که هیچ درمانی برایش وجود ندارد. با این حال، داروها و تغییر سبک زندگی به مدیریت علائم آن کمک می‌کنند. همچنین، حمایت دیگران (خانواده، دوستان، کارفرمایان و معلمان) کمکتان می‌کند با نارکولپسی و علائم آن کنار بیایید.
نشانه‌های حملات ناگهانی خواب
علائم و نشانه‌های ناركولپسی ممكن است در چند سال اول بدتر شود و سپس تا آخر عمر ادامه یابد. این علائم عبارت‌اند از:
- خواب‌آلودگی مفرط در طول روز (EDS)
افراد مبتلا به نارکولپسی بدون هشدار، در هر مکان و هر زمانی می‌خوابند؛ برای مثال، ممکن است در حال کار یا صحبت با دوستان خود باشید و ناگهان برای چند دقیقه تا نیم ساعت بخوابید. هنگامی که از خواب بیدار می‌شوید، احساس شادابی می‌کنید؛ اما در نهایت دوباره خواب‌آلود می‌شوید. همچنین ممکن است در طول روز کاهش هوشیاری و تمرکز داشته باشید. خواب‌آلودگی بیش‌از‌حد در روز معمولا اولین علامتی است که ظاهر می‌شود و اغلب دردسرسازترین مشکل است؛ بنابراین داشتن تمرکز و عملکرد کامل را برای شما دشوار می‌کند.
- ازدست‌دادن ناگهانی توان عضلانی
این وضعیت، که کاتاپلکسی نام دارد، گاهی باعث ایجاد تغییرات فیزیکی می‌شود؛ از اختلال گفتار گرفته تا ضعف کامل اکثر عضلات و ممکن است تا چند دقیقه طول بکشد. کاتاپلکسی کنترل‌ناپذیر است و در نتیجۀ احساسات شدید ایجاد می‌شود. این احساسات معمولا احساسات مثبت مانند خنده یا هیجان است؛ اما گاهی ممکن است ترس، تعجب یا عصبانیت باشد؛ مثلا هنگام خندیدن، ممکن است سر شما به‌طور غیرقابل‌کنترل افتادگی پیدا کند یا زانوها به‌طور ناگهانی خم شوند.
برخی از افراد مبتلا به ناركولپسی فقط یک یا دو بار كاتاپلکسی را در طول سال تجربه می‌كنند؛ در حالی كه برخی دیگر از افراد روزانه تعداد زیادی از این حوادث را تجربه می‌كنند. این‌طور نیست که همه مبتلایان به نارکولپسی کاتاپلکسى را تجربه کنند.
- فلج خواب
افراد مبتلا به ناركولپسی غالبا ناتوانی موقتی در حركت و صحبت در هنگام خواب يا بيدارشدن را تجربه می‌كنند. این ناتوانی‌ها معمولا کوتاه‌اند و چند ثانیه یا چند دقیقه طول می‌کشند؛ اما ممکن است برای فرد ترسناک باشند. شما ممکن است از شرایط خود در زمان فلج خواب کاملا آگاه باشید و پس از تمام‌شدن حمله، در یادآوری آن هیچ مشکلی نداشته باشید. حتی اگر هیچ کنترلی هم بر آنچه برای شما اتفاق افتاده نداشته باشید.
این فلج خواب شبیه فلج موقتی است که به‌طور معمول در یک دوره از خواب به‌نام REM رخ می‌دهد. این بی‌حرکتی موقتی در هنگام خواب REM ممکن است بدنتان را از انجام فعالیت هنگام خواب‌دیدن منع کند. با وجود این، این‌گونه نیست که همه مبتلایان به فلج خواب دچار نارکولپسی باشند. بسیاری از افراد مبتلا به ناركولپسی فقط گاهی فلج خواب را تجربه می‌كنند.
- تغییر در خواب همراه با حرکات سریع چشم (REM)
خواب REM همان مرحله‌ای است که معمولا بیشتر خواب‌دیدن‌ها در آن اتفاق می‌افتد. خواب REM در هر ساعتی از روز در افراد مبتلا به نارکولپسی رخ می‌دهد. افراد مبتلا به ناركولپسی معمولا به‌سرعت به خواب REM منتقل می‌شوند، معمولا طی ۱۵ دقيقه بعد از خوابيدن.
- توهم
اگر این توهمات هنگام خواب اتفاق بیفتد، توهمات خواب‌آور (Hypnagogic Hallucinations) و اگر در بیداری اتفاق بیفتد، توهمات بی‌خواب‌کننده (Hypnopompic Hallucinations) نام دارد؛ برای مثال، احساس می‌کنید در اتاق‌خواب شما غریبه‌ای حضور دارد. این توهمات ممکن است واضح و ترسناک باشد، چون ممکن است در هنگام خواب‌دیدن، کاملا در خواب نباشید و رؤیاهایتان را به‌عنوان واقعیت تجربه کنید.
- سایر نشانه‌ها
افراد مبتلا به ناركولپسی ممكن است اختلالات خواب ديگری مانند آپنه خواب داشته باشند؛ وضعيتی كه تنفس در طول شب شروع و متوقف می‌شود. از دیگر اختلالات می‌توان به سندروم پاهای بی‌قرار و حتی بی‌خوابی اشاره کرد.
برخی افراد مبتلا به ناركولپسی، در طی دوره‌های كوتاهی از ناركولپسی، رفتار خودكار را تجربه می‌كنند؛ مثلا ممکن است هنگام انجام وظیفه‌ای که به‌طور معمول انجام می‌دهند (مانند نوشتن، تایپ‌کردن یا رانندگی) به خواب بروند و در هنگام خواب به انجام آن کار ادامه دهند. هنگامی که از خواب بیدار می‌شوند، به یاد نمی‌آورند که چه کاری انجام داده‌اند و احتمالا آن را به‌خوبی انجام نداده‌اند.
آیا علائم حمله خواب در کودکان متفاوت است؟
بین علائم نارکولپسی در کودکان و بزرگ‌سالان هم‌پوشانی قابل‌توجهی وجود دارد؛ اما تفاوت‌های مهمی نیز دیده می‌شود.
در کودکان، EDS بیشتر به‌عنوان بی‌قراری یا تحریک‌پذیری دیده می‌شود که ممکن است به‌عنوان مشکل رفتاری تفسیر شود. در شب، كودكان مبتلا به ناركولپسی ممكن است بيشتر بخوابند و هنگام خواب، حركات بدنی فعال‌تری داشته باشند. کاتاپلکسی، اغلب در کودکان، ملایم‌تر است؛ اگرچه در ۸۰ درصد موارد رخ می‌دهد. این حالت معمولا صورت و نه بدن را درگیر می‌کند و ممکن است به‌شکل تیک صورت بروز یابد. کاتاپلکسی در کودکان ممکن است با واکنش احساسی ارتباطی نداشته باشد.
دلایل ایجاد نارکولپسی
علت دقیق نارکولپسی مشخص نیست. افراد مبتلا به ناركولپسی نوع یک سطح كمی از ماده‌ای شیمیایی به‌نام هيپوكرتين دارند. هیپوکرتین ماده‌ای شیمیایی ـ عصبی مهم در مغز است که به تنظیم بیداری و خواب REM کمک می‌کند.
سطح هیپوکرتین به‌ویژه در کسانی که کاتاپلکسی را تجربه می‌کنند کم است. اینکه چه عواملی باعث ازبین‌رفتن سلول‌های تولیدکننده هیپوکرتین در مغز می‌شود دقیقا مشخص نیست؛ اما کارشناسان گمان می‌کنند این امر به‌دلیل واکنشی خودایمنی باشد. همچنین این احتمال وجود دارد که ژنتیک در ایجاد نارکولپسی نقش داشته باشد؛ اما خطر انتقال این اختلال توسط والدین به کودک بسیار کم است، فقط حدود ۱ درصد.
الگوی خواب طبیعی در مقایسه با نارکولپسی
روند طبیعی خوابیدن با فازی به‌نام خواب حرکت غیر سریع چشم (NREM) آغاز می‌شود. در طول این مرحله، امواج مغزی به‌طور چشمگیری کند می‌شود. بعد از یک ساعت یا بیشتر از خواب NREM، فعالیت مغز تغییر می‌کند و خواب REM شروع می‌شود. بیشتر خواب‌دیدن‌ها در هنگام خواب REM رخ می‌دهد. با این حال، در نارکولپسی ممکن است بدون اینکه خواب NREM را تجربه کنید، چه در شب و چه در روز، ناگهان وارد خواب REM شوید.
برخی از خصوصیات نارکولپسی (مانند کاتاپلکسی، فلج خواب و توهم) شبیه تغییراتی است که در خواب REM رخ می‌دهد، با این تفاوت که در هنگام بیداری یا خواب‌آلودگی رخ می‌دهد.
عوامل خطر
فقط چند عامل خطر شناخته‌شده برای ناركولپسی وجود دارد، از جمله:
سن: نارکولپسی به‌طور معمول در افراد بین ۱۰ تا ۳۰ سال شروع می‌شود.
سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده دچار نارکولپسی باشد، احتمال ابتلا به نارکولپسی ۲۰ تا ۴۰ برابر بیشتر است.
عوارض نارکولپسی
- سوء‌تفاهم دیگران درباره شرایط فرد
نارکولپسی ممکن است از نظر حرفه‌ای و شخصی مشکلات جدی برای شما ایجاد کند. دیگران ممکن است شما را تنبل یا بی‌حال ببینند. عملکردتان هم ممکن است در مدرسه یا محل کار آسیب ببیند.
- تداخل در روابط صمیمی
احساسات شدید مانند عصبانیت یا شادی ممکن است علائم نارکولپسی مانند کاتاپلکسی را ایجاد کند و باعث شود افراد مبتلا از روابط عاطفی خارج شوند.
- آسیب جسمی
حملات خواب ممکن است باعث آسیب جسمی به افراد مبتلا به نارکولپسی شود. اگر هنگام رانندگی دچار حمله شوید، بیشتر در معرض خطر تصادف هستید. اگر هنگام تهیه غذا به خواب بروید، خطر بریدگی و سوختگی بیشتر است.
- چاقی
افراد مبتلا به نارکولپسی به‌احتمال زیاد دارای اضافه وزن هستند. افزایش وزن ممکن است مربوط به متابولیسم یا سوخت‌وساز کم در بدن باشد.
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟
در صورت احساس خواب‌آلودگی بیش‌از‌حد در روز که زندگی شخصی یا شغلی شما را مختل می‌کند به پزشک مراجعه کنید.
تشخیص حمله خواب یا نارکولپسی
پزشک ممکن است بر اساس خواب‌آلودگی بیش‌از‌حد شما در روز و کاهش ناگهانی توان عضلانی (کاتاپلکسی)، تشخیص اولیه نارکولپسی را انجام دهد. پس از تشخیص اولیه، ممکن است پزشک شما را برای ارزیابی بیشتر به متخصص خواب معرفی کند. برای تشخیص رسمی، باید در طول شب در یک مرکز خواب بمانید، برای تجزیه‌وتحلیل عمیق خواب توسط متخصصان.
روش‌های تشخیص ناركولپسی و تعیین شدت آن شامل موارد زیر است:
- سابقه خواب
پزشک از شما سوابق دقیق خواب را می‌خواهد. بخشی از این سابقه با پرکردن پرسش‌نامه خواب‌آلودگی اپورث (Epworth Sleepiness Scale /ESS) به دست می‌آید. در این پرسش‌نامه، از یک سری سؤالات کوتاه برای ارزیابی میزان خواب‌آلودگی شما استفاده می‌شود؛ برای مثال، در یک پرسش با گذاشتن نمره خاصی در یک مقیاس مشخص نشان می‌دهید که احتمال چرت‌زدن در موقعیت‌های خاص مانند استراحت بعد از ناهار چقدر است.
ممکن است از شما خواسته شود به‌مدت ۱ یا ۲ هفته دفترچه دقیقی از الگوی خواب خود را تهیه کنید. پزشک با بررسی این سوابق می‌تواند نحوه ارتباط الگوی خواب و هوشیاری شما را با یکدیگر مقایسه کند. علاوه بر این سوابق خواب، پزشک از شما می‌خواهد از دستگاهی به‌نام استیگراف (Actigraph) استفاده کنید. این دستگاه شبیه ساعت مچی است و دوره‌های فعالیت و استراحت را اندازه‌گیری و چگونگی و زمان خواب را ثبت می‌کند.
- تست خواب یا پلی‌سومنوگرافی (Polysomnography)
تست خواب با استفاده از الکترودهایی که روی پوست سرتان قرار گرفته‌اند، سیگنال‌های مختلفی را در هنگام خواب اندازه‌گیری می‌کند. برای این آزمایش، باید یک شب را در یک مرکز درمانی سپری کنید. این تست فعالیت الکتریکی مغز (الکتروانسفالوگرام) و قلب (الکتروکاردیوگرام) و حرکت عضلات (الکترو میوگرام) و چشم را اندازه‌گیری و همچنین تنفس شما را نیز کنترل می‌کند.
- آزمایش تأخیر خواب چندگانه (Multiple Sleep Latency)
این معاینه مدت‌زمانی را که طول می‌کشد در طول روز به خواب بروید اندازه‌گیری می‌کند. از بیمار خواسته می‌شود ۴ یا ۵ چرت بزند، هر چرت با فاصله ۲ ساعت. متخصصان الگوی خواب شما را مشاهده می‌کنند. افرادی که نارکولپسی دارند به‌راحتی می‌خوابند و به‌سرعت وارد مرحله REM می‌شوند. این آزمایش‌ها همچنین می‌تواند به پزشکان کمک کند سایر علل احتمالی علائم و نشانه‌های شما را رد کنند.
سایر اختلالات خواب مانند کمبود خواب مزمن، استفاده از داروهای آرام‌بخش و آپنه خواب ممکن است باعث خواب‌آلودگی بیش‌از‌حد در روز شود.
منبع: