یک کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان باید اندازه و وزنی متناسب با دانش‌آموز داشته باشد؛ در غیر این صورت، غیراستاندارد خواهد بود و از آنجا که دانش‌آموز در سن رشد قرار دارد، حمل هر روزه این کوله‌پشتی غیراستاندارد می‌تواند عوارض جبران‌ناپذیری برای او در پی داشته باشد. در این مطلب، از مشخصات و معیارهایی برای شما خواهیم گفت که یک کوله‌پشتی استاندارد باید داشته باشد.
کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان چه معیارهایی دارد؟
حفظ سلامت دانش‌آموزان و راحتی آنها در هنگام حمل کوله‌پشتی دو مورد مهم هستند که لزوم استاندارد بودن کوله‌پشتی را نشان می‌دهند. اغلب والدین نگران سنگینی کوله‌پشتی فرزندشان هستند و همیشه به‌دنبال خرید یک کوله‌پشتی مناسب و استاندارد هستند. بیایید با معیارهای یک کوله پشتی استاندارد بیشتر آشنا شویم.
دو مشخصه مهم کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان
۱. وزن کوله پشتی
دستورالعمل کلی متخصصان این است که کودکان بیش از ۱۵ درصد از وزن بدن خود را حمل نکنند. به عبارتی، این مقدار معادل ۳٫۵ تا ۵ کیلوگرم برای یک دانش‌آموز دوره ابتدایی است. کوله‌پشتی‌های سنگین که وزن‌شان بیش از ۳۰ درصد از وزن بدن دانش‌آموز است، می‌توانند تأثیرات نامطلوبی بر روی کودک داشته باشند. حمل مداوم یک کوله‌پشتی سنگین می‌تواند باعث وضعیت بدنی ضعیف و بروز عادات نامناسب در هنگام راه رفتن کودک شود. این شرایط به‌تدریج می‌تواند خطر گردن‌درد و کمردرد را در کودک افزایش بدهد.
۲. سبک کیف مدرسه
کیف‌های مدرسه به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند:
- کیف‌های دوبند (کوله‌پشتی)؛
- کیف‌های تک‌بند (کیف‌های دوشی)
به‌نسبت توانایی دانش‌آموز در حمل وزن کیف مدرسه و عادت کردن به آن، این دو حالت استاندارد محسوب می‌شوند و اصولا ضرری به بدن تحمیل نمی‌کنند:
- تا ۲۰ درصد از وزن بدن در کوله‌پشتی‌ها (حمل کیف مدرسه با هر دو شانه)؛
- تا ۱۰ درصد از وزن بدن در کیف‌های دوشی (حمل کیف مدرسه با یک شانه)
تحمل باری بیشتر از میزان توصیه‌شده بر روی یک شانه، نیروهای نامتعادلی را بر ستون فقرات و بدن کودکی که هنوز در حال رشد است، اعمال می‌کند. تحمل تمام وزن کوله‌پشتی روی یک شانه می‌تواند باعث فشار بر روی ستون فقرات و درد عضلانی شود.
کوله پشتی دوبند، برای پخش وزن بر روی هر دو شانه طراحی شده است. با این حال، هنگامی که کودک تلاش می‌کند که کوله‌پشتی را بلند کند و هر دو بند آن را روی شانه بیندازد، این کار اغلب منجر به پیچ‌خوردگی ستون فقرات می‌شود. روی دوش انداختن و درآوردن مداوم کوله‌پشتی نیز ممکن است باعث ایجاد خستگی و فشار به ماهیچه‌ها شود، به‌ویژه هنگامی که کوله‌پشتی سنگین است.
وزن و سبک کوله‌پشتی دو معیار تعیین‌کننده در میزان استاندارد بودن آن هستند. با انتخاب یک کوله‌پشتی با وزنی سبک و سبکی متناسب با نیاز کودک، حمل وسایل را برای کودکتان به یک تجربه شیرین تبدیل کنید.
۹ عنصر مهم در طراحی کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان
کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان بر اساس چند عامل طراحی می‌شود. اگر کوله‌پشتی مدنظر شما هریک از این ویژگی‌ها را نداشته باشد، استاندارد محسوب نمی‌شود:
۱. متناسب با طول تنه باشد
کوله‌پشتی باید بین مهره‌های C7 (اولین و برجسته‌ترین استخوان ستون فقرات هنگام خم کردن گردن به جلو) و بالای استخوان لگن (ایلیاک کرست) قرار داشته باشد. دستان خود را بر روی باسن و شست‌ها را روی کمرتان قرار دهید. محلی که شست ها در آن واقع شده، جایی است که باید انتهای کوله‌پشتی در آن قرار گیرد. اگر کوله‌پشتی از تنه بلندتر باشد، تناسب ارگونومیک بدن به هم می‌خورد. طول تنه فرزند شما مشخص می‌کند که او به کوله‌پشتی کوچک نیاز دارد یا متوسط یا بزرگ.
۲. بندهای پهن داشته باشد
بندهای کوله‌پشتی یکی از مهمترین قسمت‌های آن محسوب می‌شود. در صورتی که این بندها باریک باشند، باعث درد گرفتن شانه دانش‌آموز می‌شوند و حمل بار را برای او سخت می‌کنند.
۳. بند روی سینه داشته باشد
بند روی سینه، بندهای شانه را در جای خود نگه می‌دارد.
۴. به‌جای فقط یک محفظه، چندین محفظه داخلش داشته باشد
محفظه‌ها به سازماندهی محتویات درون کوله‌پشتی کمک می‌کنند. وجود فضاهای مجزا باعث قرارگیری مرتب وسایل دانش‌آموز درون کوله‌پشتی می‌شود.
۵. جیب‌های کناری یا رویی داشته باشد
وجود جیب‌هایی در کنار یا روی کوله‌پشتی که به جاذب‌های مغناطیسی مجهز شده‌اند، بسیار مفید هستند. این جیب‌ها جای قرارگیری بطری، مداد یا هر وسیله دیگر هستند.
۶. بند دور کمر داشته باشد
در صورت سنگین بودن کوله‌پشتی، بند دور کمر بار را بر روی مفصل هیپ پخش می‌کند و فشار روی شانه و گردن را کاهش می‌دهد.
۷. تکیه‌گاه دارای پدهای مخصوص داشته باشد
وجود یک تکیه‌گاه یا پشتی مناسب در کوله‌پشتی باعث راحتی حمل آن می‌شود.
۸. ضدآب باشد
ضدآب بودن کوله‌پشتی برای جلوگیری از خراب شدن وسایل توسط باران یا عرق کمر، بسیار مفید است.
۹. تسمه‌های فشرده‌سازی‌شده داشته باشد
استفاده از بندهای فشرده‌سازی‌شده، باعث فشرده شدن کوله‌پشتی و حمل راحت‌تر آن خواهد شد.
کوله پشتی یا کیف تک‌بند؟ مسئله این است!
بیشتر کیف‌هایی که به عنوان کوله‌پشتی استاندارد و ارگونومیک تبلیغ می‌شوند، دارای برخی از ویژگی‌های ذکرشده هستند. به خاطر داشته باشید که هرچه کیف دارای قابلیت‌های بیشتری باشد، وزن آن نیز بیشتر خواهد بود.
ممکن است برای یک دانش‌آموز ابتدایی، یک کیف تک‌بند سبک از یک کوله‌پشتی سنگین‌تر، مناسب‌تر باشد، البته به شرط اینکه وزن آن از میزان باری که برای یک دانش‌آموز توصیه شد، بیشتر نباشد. با استفاده از یک کیف تک‌بند، فرزند شما وزن اضافی را حمل نخواهد کرد.
فرزند شما بند این کیف را باید روی قفسه سینه بیندازد. به‌علاوه باید آن را به گونه‌ای حمل کند که حالت آویزان نداشته باشد و به‌طور کامل نزدیک به بدنش قرار بگیرد.
اگر فرزند شما به کوله‌پشتی دوبند علاقه دارد و قادر است به‌راحتی از کوله‌پشتی استفاده کند، در صورت رعایت معیارهای گفته‌شده می‌توانید کوله‌پشتی مورد علاقه‌اش را برایش تهیه کنید.
بررسی مطالعه‌ای در زمینه کوله پشتی استاندارد برای دانش آموزان
حال می‌خواهیم مطالعه‌ای در زمینه میزان استاندارد بودن کوله‌پشتی دانش‌آموزان را بررسی کنیم. این پژوهش را محققان ایرانی انجام داده‌اند.
هدف این مطالعه بررسی عوامل ارگونومیکی کوله‌پشتی و سازگاری آن با وزن دانش‌آموزان دوره ابتدایی است. این مطالعه بر روی ۷۲۱ دانش‌آموز ابتدایی انجام شده است.
یافته‌های مطالعه
طبق اطلاعات کسب‌شده، حدود ۹۰٫۱ درصد دانش‌آموزان شرکت‌کننده از کوله‌پشتی برای حمل وسایل خود استفاده می‌کردند. همچنین وزن کوله‌پشتی در بیشتر آنها، حدود ۱۰ درصد از وزن بدنشان بود. در ۴۳٫۵ درصد دانش‌آموزان، عرض کمر با عرض قسمت پایین کوله‌پشتی و در ۹۶٫۶ درصد آنها عرض شانه با عرض قسمت بالای کوله‌پشتی متناسب بود.
طبق یافته‌های این پژوهش:
- دختران نسبت به پسران، تمایل بیشتری برای تحمل وزن کوله‌پشتی داشتند. نسبت عرض کمر و عرض قسمت پایین کوله‌پشتی هم در دختران بیشتر بود.
- دانش آموزان کلاس‌های اول، دوم و چهارم از کوله‌پشتی‌های سنگین‌تری استفاده می‌کردند.
- دانش‌آموزانی که مادران آنها کارمند بودند، کوله‌پشتی‌های سنگین‌تری داشتند. به علاوه نسبت پهنای کمر به عرض قسمت پایین کوله‌پشتی در آنها بیشتر بود.
نتیجه‌گیری مطالعه
وزن کوله‌پشتی‌های بسیاری از دانش‌آموزان بیشتر از وزن استاندارد بوده و کوله‌پشتی‌های آنها استانداردهای لازم را نداشتند.
پیری زودرس در کودکان؛ علائم، علت و روش مراقبت در این بیماری ژنتیکی نادر
پروجریا، که به‌عنوان سندروم هاچینسون گیلفورد (Hutchinson-Gilford Progeria Syndrome) هم معروف است، نوعی اختلال ژنتیکی نادر است که به پیری زودرس در کودکان منجر می‌شود. بیشتر کودکان مبتلا به این بیماری نهایتا ۱۳ سال عمر می‌کنند. در این مطلب، می‌خواهیم درباره این بیماری عجیب و نادر صحبت کنیم.
پروجریا اختلالی بسیار نادر است. تقریبا از هر ۴میلیون نوزاد در سراسر جهان ۱ نفر با این مشکل به دنیا می‌آید. از زمانی که این بیماری در سال ۱۸۸۶ تشریح شد تا کنون، بیش از ۱۳۰ مورد گزارش شده است. پروجریا افراد را در هر جنس یا نژادی با احتمال برابر تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. فقط یک ایراد در ژنی خاص باعث ایجاد پروتئینی غیرطبیعی به‌نام پروجرین می‌شود. وقتی سلول‌ها از این پروتئین استفاده می‌کنند، راحت‌تر تجزیه می‌شوند و کودک را به‌سرعت پیر می‌کنند.
علائم بیماری پیری زودرس در کودکان
معمولا نوزاد هنگام تولد نشانه مشخصی ندارد؛ اما در سال اول زندگی‌اش نشانه‌های بیماری ظاهر می‌شوند. ویژگی‌های فیزیکی این کودکان کاملا واضح است:
- سر بزرگ‌تری دارند؛
- فک پایینشان کوچک است؛
- بینی نازک با نوک‌منقاری دارند؛
- گوش‌هایشان به سر چسبیده است؛
- قد و وزن آنها به‌کندی افزایش می‌یابد؛
- موهایشان از جمله مژه و ابرو می‌ریزد؛
- صدای آنها بلندتر از حالت معمول است؛
- رگ‌های بدنشان کاملا قابل‌مشاهده هستند؛
- دندان‌های آنها رشد آهسته و غیرطبیعی دارد؛
- چربی و ماهیچه‌های آنها به‌سرعت تحلیل می‌رود؛
- چشم‌های بزرگی دارند که کاملا بسته نمی‌شوند؛
- پوست نازک و چروکیده که دارند که معمولا لکه‌هایی روی آنها دیده می‌شود.
همچنان که این کودکان بزرگ‌تر می‌شوند، به بیماری‌هایی از جمله مشکل در استخوان، سخت‌شدن شریان (سرخرگ) و بیماریهای قلبی مبتلا می‌شوند که مخصوص افراد بالای ۵۰ سال است. این کودکان اغلب در اثر حملات قلبی یا سکته می‌میرند. جالب اینجاست که پروجریا بر هوش یا رشد مغز کودک تأثیر نمی‌گذارد. احتمال ابتلا به عفونت هم در این کودکان بیشتر از سایر کودکان نیست.
علل و عوامل خطرساز
این بیماری ارثی نیست
علت پروجریا جهشی است که در ژن LMNA اتفاق می‌افتد. این ژن دستورالعمل‌هایی را برای ساخت پروتئینی به‌نام لامین A (lamin A) ارائه می‌دهد. پروتئین لامین A نقش مهمی در تعیین شکل هسته درون سلول‌ها دارد و از پوشش هسته‌ای که غشایی است که دور هسته را فراگرفته است پشتیبانی می‌کند.
جهش‌هایی که باعث سندروم پروجریا می‌شوند نسخه‌ای غیرطبیعی از لامین A را می‌سازند که پروجرین نامیده می‌شود. این پروتئینِ تغییریافته پوشش هسته‌ای را ناپایدار می‌کند، به‌تدریج به هسته آسیب می‌رساند و احتمال مرگ زودرس سلول‌ها را افزایش می‌دهد.
این سندروم نوعی بیماری غالب اتوزومال تلقی می‌شود. به این معنا که فقط یک نسخه از این ژن تغییریافته در هر سلول برای ایجاد این اختلال کافی است. این وضعیت ناشی از جهش‌های جدید در ژن LMNA است و تقریبا همیشه در افرادی رخ می‌دهد که سابقه چنین اختلالی را در خانواده‌شان ندارند. پژوهشگران هیچ عامل خطرسازی برای پروجریا پیدا نکرده‌اند. این مشکل اصلا ارثی نیست و در خانواده‌ها منتقل نمی‌شود.
روش‌های تشخیص
نشانه‌های این بیماری مشخص‌اند. به‌احتمال زیاد، پزشک اطفال در یک معاینه معمولی آن را تشخیص خواهد داد. اگر تغییراتی را در کودکتان مشاهده کردید که به نظر می‌رسد علائم پروجریا باشد، با پزشک متخصص اطفال صحبت کنید. پزشک بعد از معاینه فیزیکی، سنجش شنوایی و بینایی، گرفتن نبض و فشار خون و مقایسه قد و وزن کودک با سایر کودکان هم‌سن‌وسال بر پایه نمودار رشد او تشخیص می‌دهد که آیا نشانه‌های پروجریا در این کودک دیده می‌شود یا خیر.
اگر علائم هنوز شروع نشده باشند و پزشک متخصص احتمال بدهد که به‌زودی علائم این بیماری در کودک بروز خواهد کرد، ممکن است شما را به متخصص ژنتیک ارجاع دهد. متخصص ژنتیک برای کودک آزمایش خون می‌نویسد و احتمال دارد از اشعه ایکس هم برای مشاهده نشانه‌ها استفاده کند.
درمان بیماری پیری زودرس کودکان
هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد؛ اما پژوهشگران در حال کار روی یک روش درمانی هستند. در حال حاضر، یک کارآزمایی بالینی در حال بررسی نوعی دارو به‌نامِ FTIs (مهارکننده‌های فرانزیل ترانسفراز) هستند که برای درمان سرطان کاربرد دارد تا ببینند آیا این دارو می‌تواند به کندشدن روند بیماری پروجریا کمک کند یا خیر. درمان فقط می‌تواند به کاهش یا تأخیر در برخی علائم بیماری کمک کند.
۱. دارو و رژیم غذایی
از آنجا که این بیماری بخش‌های زیادی از بدن را درگیر می‌کند، پزشک ممکن است از روش‌های متفاوتی برای به‌تأخیرانداختن برخی از مشکلات کودکان مبتلا به پروجریا استفاده کند؛ برای مثال، ممکن است پزشک برای کاهش کلسترول یا جلوگیری از لخته‌شدن خون، یک‌سری داروها را تجویز کند و تغییراتی را در رژیم غذایی کودک پیشنهاد دهد.
مصرف روزانه دوز پایین آسپرین از حملات و سکته قلبی بیمار جلوگیری می‌کند. هورمون رشد نیز به افزایش وزن و قد او کمک می‌کند. داروی لونافارنیب هم از تجمع پروتئین پروجرین تغییریافته که بر قلب اثر می‌گذارد جلوگیری می‌کند. سازمان غذا و دارو، این دارو را تأیید کرده است. برای رسیدگی به مشکلاتی مانند سفتی مفاصل یا مشکلات مفصل ران، پزشک می‌تواند از کاردرمانی استفاده کند تا کودک راحت‌تر بتواند حرکت کند.
۲. جراحی
برای برخی از کودکان ممکن است جراحی بایوپس عروق کرونری یا آنژیوپلاستی انجام دهند تا سرعت روند پیشرفت بیماریهای قلبی در آنها کاهش یابد.
۳. مراقبت خانگی
والدین و مراقبان کودک در خانه باید مراقب باشند این کودکان دچار کم‌آبی نشوند، مخصوصا وقتی بیمارند یا هوا گرم است. اگر به‌اندازه کافی غذا نمی‌خورند، وعده‌های غذایی کوچک به اشتهای آنها کمک می‌کند. کفش‌های پددار نیز ناراحتی آنها را هنگام راه‌رفتن از بین می‌برد و آنها را به بازی و فعالیت تشویق می‌کند.
۴. ضدآفتاب
این کودکان باید در روز از ضدآفتاب مناسب استفاده کنند. ضدآفتاب آنها باید دارای SPF حداقل ۱۵ باشد و حتما از نوع براد اسپکتروم باشد که از پوست کودک در برابر هر دو نوع پرتوهای فرابنفش (UVA و UVB) محافظت کند. اگر جایی هستید که ممکن است کودک عرق کند یا در حال شناکردن است، هر ۲ ساعت یک بار ضدآفتاب را تجدید کنید.
پیامدهای پیری زودرس در کودکان
این کودکان در ادامه زندگی معمولا به تصلب شرایین مبتلا می‌شوند که باعث سخت‌شدن رگ‌ها و کندشدن جریان خون آنها می‌شود. با این حساب، مواد مغذی و اکسیژن کافی به نقاط مختلف بدن آنها نمی‌رسد. بیشتر کودکان مبتلا به پروجریا به‌دلیل حملات قلبی و سکته ناشی از تصلب شرایین جان خود را از دست می‌دهند.
بیماریهای مشابه
دو بیماری سندروم ویدمان ـ راوتن اشتراوخ (Wiedemann–Rautenstrauch) و سندروم ورنر (Werner) کاملا به پروجریا شباهت دارند، با این تفاوت که آنها ارثی‌اند. این دو سندروم نیز نادرند و باعث پیری سریع و کوتاه‌شدن عمر کودک می‌شوند.
چکیده کلام
پیری زودرس در کودکان هرچند بیماری سخت و ناخوشایندی برای کودک و اطرافیان اوست، بسیار نادر است. با مشاهده نشانه‌ها، نگران نشوید و به پزشک مراجعه کنید. روش‌های مراقبتی در کاهش علائم و کند‌کردن پیشرفت بیماری اهمیت دارند. به‌هرحال با توجه به نادر بودن این سندروم پیش از هر نتیجه‌گیری‌ای با متخصص اطفال مشورت کنید.
منبع: