چه کسانی باید به سراغ اندروید بروند؟
اندروید سیستمعامل منعطفی محسوب میشود. این سیستمعامل برای کسانی مناسب است که تمایل دارند به تمام بخشهای گوشی دسترس کاملی داشته باشند و آن را هر طوری که میپسندند، مدیریت کنند. بهعلاوه، اندروید بهترین گزینه برای کسانی است که میخواهند با هزینهای کم، استفاده از یک گوشی هوشمند را تجربه کنند. وجود اپلیکیشنهای متنوع ایرانی از دیگر دلایل بزرگ برای استفاده از سیستمعامل اندروید است.
در زمان نگارش این مقاله، حدود ۹۹.۷ درصد از بازار گوشی هوشمند دراختیار دو سیستمعامل اندروید و آیاواس بود. بهجز این دو، حدود ۰.۱ درصد از کل گوشیهای هوشمند از سیستمعامل ویندوز موبایل استفاده میکنند؛ ویندوز برخلاف موفقیت زیاد در دنیای کامپیوتر شخصی، با استقبال زیادی در میان کاربران گوشی هوشمند مواجه نشده است. دلیل این موضوع، نبود پشتیبانی کافی از طرف مایکروسافت، عدم تمایل تولیدکنندگان برای ساخت گوشیهای ویندوزی و کم بودن تعداد برنامهها در مقایسه با اندروید و آیاواس است. به همین دلیل درحالحاضر و باتوجهبه عدم عرضهی محصولی جدید و توانمند در پلتفرم ویندوز موبایل، خرید آن توصیه نمیشود.
این ضربالمثل که میگوید «از روی جلد کتاب نمیتوان در مورد آن قضاوت کرد»، چندان در دنیای گوشی هوشمند کاربرد ندارد. طراحی، ظاهر و کیفیت ساخت دستگاهی که درصد قابل توجهی از روز در دستتان است، اهمیت زیادی دارد. اگر گوشی منتخب، از همه نظر مناسب باشد ولی ظاهر آن به مطابق با سلیقه شما نباشد، به احتمال زیاد از خرید آن خودداری خواهید کرد. شرکتهای تولیدکنندهی گوشی هوشمند هم به این موضوع واقف هستند و سعی میکنند که دست کم برای گوشیهای ردهبالا و گرانقیمت خود، بدنهای زیبا و ارگونومیک انتخاب کنند.
اگر میخواهید گوشی جدید خود را از فروشگاههای اینترنتی بخرید، پیش از خرید حتما چند ویدئو و بررسی از آن ببینید؛ در این مواقع بهتر است پیش از خرید به فروشگاههای موبایل بروید و چند دقیقه با گوشی مد نظر کار کنید. ممکن است هنگام در دست گرفتن گوشی، حتی جنس قاب پشت گوشی، احساس خوبی به شما منتقل نکند و تمام محاسبات را به هم بریزد. پیشنهاد میشود حتما پیش از خرید گوشی برای دقایقی با آن کار کنید تا حس کاربری آن را با سلیقهی خود بسنجید. اما خارج از موارد احساسی و سلیقهای، برخی موارد فنی هم در این بخش وجود دارد که باید مد نظر داشته باشید:
یکی از مهمترین شاخصهای خرید گوشی، سایز آن محسوب میشود. ابعاد بدنهی گوشیهای هوشمند به سایز نمایشگر آنها وابسته است؛ این موضوع میتواند تأثیر زیادی در تجربهی کار کردن با گوشی داشته باشد. برای مثال، مدلی مانند آیفون SE که نمایشگری چهار اینچی دارد، بهراحتی در کف دست جای میگیرد و میتوان تنها با یک دست با آن کار کرد؛ ولی برای گشتوگذار در اینترنت، تماشای ویدئو یا اجرای بازیهای مختلف، نمایشگر کوچک آن چندان مناسب نیست.
در سمت دیگر گوشیهایی که نمایشگری بزرگتر از ۵ اینچ دارند، به هر دو دست برای کار با آن نیاز خواهند داشت؛ ولی کاملا مناسب بازی، گشتوگذار در اینترنت و تماشای ویدئو خواهند بود. البته برخی از گوشیهای پرچمدار، ترکیب این دو را بهصورت همزمان دارند؛ برای مثال گوشی سامسونگ گلکسی اس۸ پلاس، نمایشگری بدون حاشیه دارد و این موضوع به سامسونگ کمک کرده است که نمایشگری بزرگ را در بدنهای کوچک جای دهد. البته این موضوع امکان استفاده از یک دست و دسترسی به تمام نقاط نمایشگر را فراهم نمیکند.
جنس بدنهی گوشی شاخصی است که تأثیر مستقیم در طول عمر آن دارد. اکثر گوشیهای ردهپایین و ردهمیانی، بدنههای پلاستیکی دارند؛ پلاستیک مادهی ارزانقیمتی است که هزینهی نهایی تولید گوشی را کاهش میدهد؛ ولی در عوض، بهراحتی آسیب میبیند و استحکام زیادی ندارد. در سمت دیگر، گوشیهای ردهبالا از بدنههایی تمام فلزی یا ترکیب فلز و شیشه استفاده میکنند. برای این دسته از گوشیها، معمولا از آلیاژهای آلومینیوم استفاده میشود؛ آلیاژی که در صنایع خودرو و هوا و فضا هم به کار میرود.
بدنهی فلزی باعث اعلا شدن گوشی و خوشدستتر شدن آن میشود. بهعلاوه این نوع بدنهها مقاومت خوبی در برابر ضربه دارند. مورد بعدی این است که آلیاژ آلومینیوم، رسانای خوبی برای گرما محسوب میشود؛ این موضوع هم یک مزیت است و هم یک عیب؛ مزیت از این نظر که گرمای تولیدشده توسط قطعات داخلی، بهسرعت از گوشی دفع میشود و از آسیب دیدن آن جلوگیری میکند. اما همین مورد سبب میشود که هنگام انجام محاسبات سنگین مثل اجرای بازیهای سهبعدی، بدنهی گوشی داغ و کمی آزاردهنده شود.
اما بدنهی فلزی برخی از گوشیها روکشی از جنس شیشه دارد. شیشه زیبایی گوشی را دوچندان میکند ولی در ضربات بهراحتی ترک میخورد و خرد میشود. شیشه همچنین اثر انگشت و چربی دست را کاملا نشان میدهد؛ این موضوع در مورد گوشیهای فلزی و پلاستیکی که روکشی براق دارند هم صادق است. اگر وسواس زیادی برای تمیز بودن بدنهی گوشیتان دارید، بهتر است به سراغ مدلهایی بروید که از روکشهای فلزی برسخورده بهره میبرند.
برخی از گوشیها دارای گواهینامههای مخصوص مقاومت بدنه هستند. امروزه اکثر گوشیهای هوشمند پرچمدار، استاندارد جهانی IP را دریافت میکنند. در جلوی این استاندارد، یک عدد دو رقمی نوشته میشود که عدد اول، میزان مقاومت گوشی را در برابر ذرات جامد و عدد دوم، مقاوت آن را در برابر مایعات نشان میدهد. برای مثال، گواهینامهی IP68 به این معنا است که دستگاه بهطور کامل در مقابل نفوذ ذرات جامد مقاوم است و میتواند بدون هیچ مشکلی تا عمق سه متری زیر آب قرار گیرد. برخی گوشیهای دیگر مثل پرچمداران الجی سری وی، گواهینامههای نظامی دارند؛ این گواهینامهها به مقاومت دستگاه در مقابل ضربه اشاره میکنند. برای مثال، گواهینامهی نظامی MIL-STD-810G مربوط به الجی وی ۲۰، بدین معنی است که این گوشی میتواند ۲۶ بار از ارتفاع ۱.۲ متری روی تختهای چوبی با ضخامت ۱۰۰ میلیمتر رها شود و همچنان به عملکرد بدون مشکل خود ادامه دهد.
نمایشگر گوشی هوشمند، بخشی است که بیشترین تأثیر را در تجربهی کاربری دارد. این قسمت، حداقل ۶۰ درصد از کل قاب جلوی گوشی را شامل میشود و میتواند دوست یا دشمنی برای چشمانتان محسوب شود. نمایشگر میتواند آنقدر خوب باشد که دیدن کیفیت تصاویر در اینستاگرام شما را هیجانزده کند؛ در طرف دیگر، یک نمایشگر بد حتی خواندن پیغامهای کوتاه را دشوار خواهد کرد. شاخصهای زیادی در تعیین کیفیت نمایشگر گوشی هوشمند دخیل است که در ادامه، مهمترینشان را شرح میدهیم.
تراکم پیکسلی را میتوان یکی از مهمترین شاخصهای تعیینکننده در کیفیت یک نمایشگر دانست. این شاخص از یک فرمول ساده بین رزولوشن و سایز نمایشگر به دست میآید و با واحد «پیکسل بر اینچ» سنجیده میشود. همانطور که از واحد این شاخص مشخص است، تراکم پیکسلی، تعداد پیکسلهای موجود در هر اینچ از نمایشگر را نشان میدهد؛ هر چقدر این عدد بیشتر باشد، تصاویر در نمایشگر گوشی، خواناتر و دقیقتر نشان داده میشود و خستگی چشم هم کاهش مییابد. تحقیقات نشان داده است که تراکم پیکسلی ایدئال برای چشم انسان، ۳۰۰ پیکسل بر اینچ است؛ بنابراین میتوانید از این عدد بهعنوان یک استاندارد، در مقایسهی نمایشگر گوشیهای مختلف استفاده کنید. البته درحالحاضر بسیاری از گوشیهای موجود در بازار، حتی نمونههای میانرده و اقتصادی، تراکم بیشتر از ۳۰۰ پیکسل بر هر اینچ دارند و موبایلها از این لحاظ پیشرفت قابل توجهی طی چند سال گذشته تجربه کردهاند.
در نظر داشته باشید که دقت یا رزولوشن نمایشگر، نمیتواند بهتنهایی فاکتور تعیینکنندهی شفافیت تصویر باشد. برای مثال، رزولوشن HD در یک نمایشگر ۶ اینچی، تراکم ۲۴۵ پیکسل بر اینچ را ارائه میدهد؛ درحالیکه همین رزولوشن در نمایشگری ۵ اینچی، تراکم را به ۳۰۰ پیکسل بر اینچ میرساند. البته تراکم پیکسل بالاتر بهمعنای پردازش سنگینتر واحد گرافیکی گوشی است که منجر به کاهش عمر باتری میشود. پس در نظر داشته باشید که همواره پنلهایی با رزولوشن بالا نتیجهی مثبتی بههمراه نخواهند داشت.
نمایشگر گوشی هوشمند از پنلهای مختلفی استفاده میکند و با فناوریهای متفاوتی ساخته میشود. این موارد هر کدام نقاط قوت و ضعفی دارد.
LCD
این پنل در نمایشگر اکثر گوشیهای ردهپایین و ردهمیانی استفاده میشود؛ دلیل این موضوع، هزینهی پایین تولید نمایشگرهای TN LCD در مقایسه با انواع دیگر نمایشگر است. نمایشگرهای LCD دارای یک منبع نور در زیرصفحهنمایش هستند که این منبع نور همیشه روشن است و حتی برای نمایش رنگ مشکی از این منبع نور استفاده میشود. به همین دلیل است که رنگ مشکی در این نمایشگرها از تاریکی و غلظت کمتری بهره میبرد. اما در عوض این نمایشگرها زوایای دید محدودی دارند و باتری زیادی مصرف میکنند. نمایشگرهای LCD در دونوع TN و IPS بسیار پرکاربرد هستند:
این پنل در نمایشگر اکثر گوشیهای ردهپایین و ردهمیانی استفاده میشود؛ دلیل این موضوع، هزینهی پایین تولید نمایشگرهای TN LCD در مقایسه با انواع دیگر نمایشگر است. زاویهی دید محدود و مصرف انرژی بالا، بزرگترین نقاط ضعف این دسته از پنلها هستند. با پیشرفت فناوری و کاهش هزینهی تولید سایر پنلها، انواع TN از دنیای گوشی هوشمند حذف شدهاند و تنها محصولات بسیار اندکی از آنها بهره میبرند.
IPS
این مدل نمایشگر که نوع پیشرفتهی TN LCD محسوب میشود، زوایای دید وسیعتر، نسبت کنتراست بیشتر و مصرف انرژی کمتر دارد و طیف رنگ وسیعتری را نشان میدهد؛ اما هزینهی تولید آن بیشتر از نمایشگرهای TN LCD است.
منبع :